In de maandelijkse rubriek Memtalk komen inspirerende moeders aan het woord over het leven als mama/mem en delen hun ervaringen met jou. Vandaag vertelt Naomi over het verlies van haar dochtertje na bijna 32 weken zwangerschap.

Naam: Naomi Dellaert-De Decker
Moeder van: Guusje ( 21 maanden ) & Saar
Leeftijd toen je moeder werd: 31 & 32 jaar
Instagram naam: mamavanguusjeensaar

Wie ben ik

Ik zal me even voorstellen ik ben Naomi 32 jaar en ben al weer bijna 5 jaar samen met Robbert waarvan dik 2,5  jaar getrouwd te zijn.

Samen hebben we dochters Guusje en Saar. Zo op het eerste gezicht zou je denken een heel normaal doorsnee gezin, al is dit het niet omdat we maar één dochter hebben die bij ons is en de andere niet.

Zwanger

Zwanger worden ging niet vanzelf. Toen ik na 10 maanden nog niet zwanger was kwamen de zenuwen naar boven. Wat als het nou niet zou lukken? We wilden zo graag een kindje. Ik zag op dat moment ook overal baby’s, zwangere vrouwen en reclames die daar over gingen.

Na een jaar proberen zijn we naar de arts gegaan en hij gaf ons een verwijzing naar de gynaecoloog om verder te gaan kijken. Omdat ik daar op dat moment zó mee bezig was, was ik helemaal vergeten dat ik niet ongesteld was geworden, Ik bleek op dat moment zwanger en na 37,5 week kregen wij een dochter genaamd Guusje.

Guusje is een dysmatuur baby wat betekend dat ze te klein was en te weinig woog voor de zwangerschapsduur van 37,5 week zwangerschap. Ze was namelijk 43 cm en 2176 gram bij de geboorten en nu na 21 maanden is ze nog altijd klein voor haar leeftijd; 80 cm en 9.5 kg maar gelukkig niet té klein.

Weer zwanger

Na acht maanden bleek ik weer onverwacht zwanger te zijn. Dit was voor mij vooral even schrikken, maar al snel na de eerste echo hield ik al net zo veel van dit kindje als van Guusje. Het bleek ook een meisje te zijn en ik leefde op een roze wolk: een zusje voor Guusje en een tweede dochter voor ons.

Moedergevoel

Het was een dinsdag avond toen ik opeens dacht: “wat heb ik de baby toch weinig gevoeld sinds vanmiddag”. Maar omdat dat wel eens vaker gebeurde toen ik zwanger was van Guusje besteedde ik er op dat moment eigenlijk niet veel tijd aan. Ik was toen 31 weken en 2 dagen zwanger. Maar na de nacht met veel twijfels ben ik 15 november s’ morgens naar het ziekenhuis gegaan, omdat ik geen gevoel meer in mijn buik had. Liever 10 keer te veel dan 1 keer te weinig dacht ik. Nadat de verloskundige via een CTG niets kon vinden wist ik het zeker. Al snel werd er een echo gemaakt door de gynaecoloog en bleek het kleine meisje te zijn overleden.

Daarna ging alles zo snel. Je krijgt veel informatief waar ik maar de helft nog maar van weet. En dan moet je naar huis met je dikke buik om er samen over na te denken wanneer ze geboren moest worden. Al gelijk wist ik zeker dat mijn dikke buik snel weg moest. Hoe blij ik 24 uur eerder was met die buik, zo vervelend vond ik het nu. De volgende dag gingen we samen met lood in onze schoenen naar mijn eigen gynaecoloog toe. Er werd geregeld dat als ik het wilde er de volgende dag een keizersnede gepland werd.

Bevallen maar niet naar huis met je kindje

Daar gingen we dan, vrijdag ochtend 17 november 2017, naar het ziekenhuis om te bevallen en wetende dat ik naar huis zou gaan zonder een baby. In het ziekenhuis heb ik een uur voor de bevalling nog de crematie geregeld, omdat we dat helemaal vergeten waren. Ik ben bevallen via een keizersnede en om 11:50 uur is onze dochter Saar ‘stil’geboren. Toen ze zeiden dat Saar ‘geboren’ was stortte mijn wereld in. Nu is het echt. Na in doeken te zijn gewikkeld werd Saar op mijn borst  gelegd. Daar lag ik dan moeder geworden, maar mijn meisje is er niet meer. Die dag is Saar de hele tijd bij ons geweest. ‘S avonds hebben we een kistje uitgekozen waar we mooie teksten op hebben geschreven:

Slaap zacht lieve prinses –xxx- Papa

De hemel heeft er een engeltje bij , mama zal altijd van jou houden dag lieve saar Dikke kus Mama

Jij bent altijd mijn sterretje in de hemel zijn mijn lief klein zusje Dikke zoen Guusje

Een aantal familie leden, zoals mijn schoonfamilie hebben Saar ook nog even gezien. Maar omdat Saar er steeds slechter uit ging zien hebben we de dag erna afscheid genomen, zodat we nog een mooi beeld van haar bleven houden. Haar kistje voor altijd te sluiten. Dat is het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Afscheid nemen van mijn eigen dochter.

Afscheid nemen

De Dinsdag daarna hebben we haar laten cremeren en hebben we met zijn tweeën afscheid genomen ( ik vond Guusje nog te klein) en zijn we s’ avonds samen gekomen met familie. Ondanks dat we Saar in besloten kring hebben gecremeerd, wilde ik wel graag dat zij ook haar eigen kaartje kreeg. Hier op scheven we de tekst:

Te vroeg gekomen

Te vroeg gegaan

Maar in het hart van papa, mama & je grote zus

zal je altijd blijven bestaan

Het is alweer 7 maanden geleden en het verdriet wordt nog niet minder. Wel heb ik geleerd om hulp te vragen en probeer ik ook verder te gaan. Ik ben niet alleen moeder van Saar, maar ook moeder van Guusje en voor haar moet de wereld gewoon door blijven draaien.

Wil je me verder volgen dat kan op mijn blog mamavanguusjeensaar daar op blog ik o.a over hoe het is om een moeder te zijn van een dreames van 21 maanden en een sterrenmoeder te zijn van een meisje in de hemel.

Liefs, Naomi