In de maandelijkse rubriek Memtalk komen inspirerende moeders aan het woord over het leven als mama/mem en delen hun ervaringen met jou. Vandaag vertelt Beppy Fierloos haar verhaal over haar zwangerschap  en hoe haar bevalling van de tweeling een nachtmerrie werd.

Biografie:

Naam: Beppy Fierloos
Moeder van: tweeling Max en Finn
Leeftijd toen je moeder werd: 22 jaar
Instagram naam: doubletrouble9973

Mijn eerste zwangerschap en gelijk twee

Zwanger?

Vorig jaar op 4 januari ben ik gestopt met roken en ging voor de eerste keer naar de sportschool. Poeh, dat was wel afzien, maar ik ging door. Na 5 weken, 3 keer in de week sporten én gezond eten (ik kon mijn wijntjes nog niet laten staan) kwam er maar geen verschil in mijn lichaam en mijn gewicht.

Één wijntje

Maar op een avond ging het mis. Ik dronk één wijntje en werd vervolgens duizelig en voelde me niet goed. Mijn vriend zei voor de grap: “misschien moet je toch maar eens een zwangerschapstest doen”. Waarop ik zei: “Ja daag, ik ben echt niet zwanger hoor!” Maar toch heb ik de volgende ochtend een (goedkope) zwangerschapstest gedaan die ik nog had liggen. Een klein zichtbaar streepje kwam tevoorschijn. Ik heb snel een foto gemaakt en doorgestuurd naar mijn vriend. Hij zei weer: “je bent zwanger!”, waarop ik antwoorde: “nee joh, ik ga wel even betere testen halen”. Ik heb mijn beste vriendin die bij de Etos werkt een berichtje gedaan of ze een test apart wilde leggen die ook aangeeft hoe lang je al zwanger bent. De test opgehaald en gelijk geprobeerd: Zwanger! 3+

Eerste echo

“Oh nee!” Ik wilde wel graag een kindje maar op dat moment nog niet. Ik was 21 jaar en gelukkig al wel 5 jaar samen met mijn vriend. Ik heb de dokter gebeld om te vragen of ik langs kon komen om te checken hoe ver ik was. Ik kreeg te horen dat ik pas over 4 weken terecht kon. Óf ik moest een stukje verder rijden, want dan konden we de week er na voor onze 1e echo. Ik vond het zo spannend! Ik kreeg de koude gel op mijn buik en daar hoorde ik het hartje al kloppen. Ik was 6 weken in verwacht en was opslag verliefd. Tot de verloskundige zei: “oh nee”. Mijn reactie was: “Wat nee? Is er iets niet goed?” Ze vertelde ons dat er niet 1 baby in mijn buik zat, maar 2! Mijn vriend was in tranen en ik kon alleen maar denken dat er iets niet klopte. Maar het was echt zo, 2 kloppende hartjes waren te zien op het scherm.

Het zijn er 2!

Vanaf dat moment stonden wij onder controle bij de gynaecoloog. Een week na ‘schok’ mochten we weer kijken naar onze 2 kleine mini’s en krijgen we te horen of het een eeneiig of twee-eeige tweeling is. Onze mini’s zijn een eeneiige tweeling, omdat ze 1 placenta hebben met beide hun eigen vruchtzak. Dit betekend dat we om de 2 weken een echo krijgen om te kijken of ze alles goed met elkaar delen en beide hun eten binnen krijgen. Ze checken of de maagjes en blaasjes vol zijn en of er genoeg vruchtwater is. Ik vind het totaal niet erg om zo vaak een echo te krijgen!

Geslachtsbepaling

We wilden graag weten wat het zou worden en gingen bij 13 weken voor een geslachtsbepaling. We wilden het eerst nog als een verrassing houden en daarom heeft ze de geslachten opgeschreven in een envelop. Na de echo hebben we de envelop bij de bakker gebracht die voor ons een taart zou maken. De volgende dag hebben we samen met de hele familie de taart aangesneden. Vooraf had iedereen de kleur kleding aangetrokken wat ze dachten dat het zou worden. Ikzelf had roze aan getrokken en mijn vriend blauw. Bij het opensnijden was er heel veel blauw te zien: we kregen 2 mannetjes! Ik kon gaan shoppen!

De 20-weken echo

Bij 20 weken krijgen we een echo in het ziekenhuis in Rotterdam. De twee worden dan volledig nagekeken, zoals het bij een normale 20-weken echo gaat. Elke echo is spannend, maar vooral deze. Het duurde wel 2 uur voordat ze alles hadden bekeken. Ze dachten dat 1 van de 2 jongens een pinkje miste. Ze konden het niet goed in beeld brengen. Maar bij de echo die een week later plaats vond, was deze gelukkig wel zichtbaar.

Ook ontdekten ze dat 1 van de baby’s onder de lijn van de groeicurve lag. Daarvoor moesten we een week later terug komen om te checken of hij goed genoeg gegroeid was. Als dat niet het geval zou zijn, moest er besproken worden wat te doen: of de placenta kapot maken waarbij 1 van de baby’s het niet zou gaan halen óf ze alvast laten komen met het risico dat beide het niet zouden gaan halen. Mijn moederhart brak. Hier kun je als moeder gewoon geen keuze in maken. Gelukkig hoefde ik de keuze niet te maken, want op de volgende echo leek alles in orde.

De bevalling

Vanaf week 34 werd er besproken hoe de bevalling zou gaan. Ik zou met 37 weken worden ingeleid en via een natuurlijk bevalling de jongens ter wereld laten komen. Ik wist 100% zeker dat ik dat kon en dat het goed zou gaan, omdat mijn hele zwangerschap zo fijn is gegaan. Ik ben niet misselijk geweest en zelfs de dag voor mijn inleiding ben ik de stad nog even in geweest op de fiets en heb mijn wenkbrauwen nog laten doen. Ik was er helemaal klaar voor.

In het ziekenhuis

28 september 08:30u – we hadden een afspraak in het ziekenhuis voor het plaatsen van een ballon. Deze plaatsen ze met een eendenbek. Ik kan je vertellen, dat is geen pretje. Ze hebben maar liefst 6x geprobeerd en uiteindelijk is de gynaecoloog er bij gekomen en heeft mij (al hoestend was de tip) de ballon ingebracht. Ik ging werkelijk door de grond, wat een pijn. Daarna mochten wij weer naar huis om ons de volgende dag weer te melden om half 1.

29 september 13:00u  – halen ze de ballon er uit en vertelden ze me dat ik 4 centimeter ontsluiting had. Vervolgens braken ze 1 vlies (ik had er 2) en hebben ze mij aan de weeën opwekkers gezet omdat ik zelf nog geen weeën had. Wij hadden een super luxe kamer met eigen toilet en douche en was net zo groot als een woonkamer.

15:00u – ze kwamen kijken hoe ver mijn ontsluiting was. Het was bij mij niet gemakkelijk te zien, omdat mijn baarmoeder achter het hoofdje van het eerste kindje lag. Hiervoor gebruikte ik een voetensteun, zodat ze er wat gemakkelijker bij konden.  Op dat moment had ik 6 centimeter ontsluiting, dus dat ging prima. Ik voelde me goed en zijn zelfs nog even voor een kopje koffie naar het restaurant gegaan en we hebben samen nog gezellig spelletjes gespeeld met op de achtergrond ons eigen meegebrachte muziek.

16:00u -Een uur later, toen de weeën heftiger en heftiger werden, ik onder de douche was geweest, op een bal had gezeten en mijn vriend mijn rug had gemasseerd, gingen ze weer kijken. Nog steeds 6 centimeter. Vanaf dat moment gingen ze steeds om het uur kijken.

30 september 01:00u – Inmiddels was het 1 uur in de nacht en nog steeds had ik 6 centimeter. Samen werd er besloten mij een ruggenprik te geven. Alleen, ik voelde de weeën nog steeds wat niet de bedoeling zou moeten zijn. Na nog 2 uren zo door te zijn gegaan is er besloten dat het een keizersnee zou gaan worden. Dit kon niet langer meer zo door gaan. Eenmaal in de OK kreeg ik een verdovende prik voor de ingreep. Mijn vriend werd in een raar pakje gehezen waar ik nog vreselijk om moest lachen. We waren er klaar voor, laat de jongens maar komen.

Een nachtmerrie

03:45u – Maar toen begon de ellende. Ze hadden de prik te hoog bij mij gezet waardoor mijn armen begonnen te tintelen en het ademen steeds zwaarder ging. Ik kon alleen maar denken: ‘Rustig ademhalen, je kan het!’ Maar op dat moment hoorde ik de artsen zeggen dat ik onder narcose gebracht zou worden en hop ik was ook weg. Mijn vriend heeft alles alleen moeten doen.  Ik werd kunstmatig beademd en de artsen konden op dat moment niet vertellen of zijn vriendin en mama van de 2 jongens die straks geboren zouden gaan worden ooit nog wakker zou worden. Tijd om na te denken was er niet. Binnen een paar minuten was daar namelijk kindje 1 genaamd Finn. Een klein mannetje die zelf geen adem haalde. Man o man wat heeft mijn vriend vreselijk moeten afzien. Gelukkig kwam baby 2 Max vlak daarna huilend ter wereld.

Zorgen

Ondertussen heeft Finn een zuurstofmasker op gekregen en begint hij ook te ademen. Gelukkig lijken het 2 gezonde baby’tjes. Maar ondertussen zijn er nog wel zorgen over mij. Ikzelf heb helemaal niets meegekregen van wat er in de afgelopen minuten is gebeurt. En dat vind ik super erg. Gelukkig is het gefilmd en heb ik het achteraf allemaal terug kunnen kijken. Van de momenten dat de jongens uit mijn buik gehaald worden tot de momenten van mijn super vriend die de jongens hun namen geeft en de navelstreng door knipt.

09:30u – Eindelijk mag ik mijn wondertjes ontmoeten. Ik zal altijd missen wat een mama bij een normale bevalling of keizersnee wil heeft gehad. De eerste ontmoeting met je baby heb ik helaas niet gehad, want ik zat vol onder de medicatie. Máár, ik heb 2 gezonde jongens en ik ben inmiddels zelf weer helemaal op de been. Ik geniet nu dubbel zo hard!

Liefs, Beppy Fierloos

Nog een andere leuke memtalk lezen? Check bijvoorbeeld de memtalk van Irma of Tjitske Annie.