In de maandelijkse rubriek Memtalk komen inspirerende moeders aan het woord over het leven als mama/mem en delen hun ervaringen met jou. Vandaag vertelt Inge over haar onverwachte maar toch welkome derde zwangerschap. 

Biografie

Naam: Inge van der Maarel
Moeder van: Chloë (2014), Sepp (2016)
Mama to be van: een zoon, uitgerekend 31 december 2018
Instagram naam: Ingebeleeft.nl

Mijn naam is Inge en ben 34 jaar. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik precies 36 weken zwanger van ons derde wondertje. Graag neem ik jullie in deze gastblog mee in mijn derde zwangerschap, een cadeautje.

Ik kan toch niet zwanger zijn?

Het was dinsdag 24 april 2018 toen ik wat lichtelijk nerveus was, omdat mijn menstruatie uitbleef. Iets wat mij buiten mijn twee eerdere zwangerschappen nog nooit eerder was gebeurt. Ik was nu een dag overtijd. Zwanger kon ik niet zijn, want we waren daar ten eerste niet mee bezig en ten tweede we gebruikte anticonceptie. Toch besloot ik de 25e toch een test te gaan halen en die te doen. Want ondanks dat mijn gevoel zei dat ik niet zwanger kon zijn, wilde ik het wel uitsluiten. Ik gooide het op de stress van de afgelopen 1,5 jaar die we hebben gehad in de familiesfeer en het afronden van mijn studie. De test die ik die woensdag deed bleek negatief te zijn. Zie je het is toch de stress die eruit komt. Ik liet het voor wat het was en ging weer verder met het schrijven van mijn scriptie die week.

Na 1,5 week was ik nog steeds niet ongesteld. Bijzonder, want zo lang weg blijven dat kan niet kloppen.

Ik bestelde online een zwangerschapstest, zodat ik met een recente test een afspraak kon maken bij de huisarts. De test werd donderdag 3 mei bezorgd. Ik werkte die dag vanuit huis. Kindjes naar de opvang en manlief aan het werk. Na ontvangst van de test gelijk de test gedaan. Stond die pakketdienst weer aan de deur en ik net die test gedaan. Dus hup naar beneden om het pakketje van de buren aan te pakken. Eenmaal weer boven waren de twee minuten ook al voorbij. Met de test in mijn handen zou ik de huisarts gaan bellen om uit te laten zoeken waarom ik niet ongesteld werd. Ik keek naar de test en schrok me kapot! WAT??? Nee dit kan niet. Dit was dus een dikke vette plus in de test. Helemaal overstuur belde ik mijn man op zijn werk. Ik kon mijn ogen niet geloven, maar hij stond te klapperen met zijn oren. Hoe kon dit nou. We zouden het er die avond nog even rustig over hebben. Ik moest nu de verloskundige bellen, maar ook het ziekenhuis. Ik begon met de verloskundige.

Zo onverwacht

De assistente nam op en ik vertelde dat ik zwanger ben. Omdat ze iemand aan de balie had staan vroeg ze me of ik even kon wachten zodat ze me daarna rustig kon inschrijven. Na een paar minuten kwam ze weer aan de lijn en ze feliciteerde me. Terwijl ze dat deed barste ik weer in tranen uit en vertelde haar dat ik even niet zo goed wist of ik nu blij moest zijn. Het was totaal onverwachts en we hadden net de babyuitzet de deur uitgedaan. Voorzichtig vroeg ze of we het kindje wel wilde en ik antwoorde volmondig ja. Dit kindje kan en mag zeker komen. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om het maar weg te laten halen. Ze vroeg me even een glas water te pakken en even een slok te nemen zodat we rustig verder konden. Terwijl ik daarmee bezig was probeerde ze me weer rustig te krijgen. Meid, aan spulletjes voor dit wondertje kom je wel weer. Marktplaats staat vol met mooie spulletjes. We namen alles rustig door en daarna maakte ze een afspraak voor me op 29 mei. Nog even kunnen zorgen dat zwangere vrienden ons daar niet zouden tegenkomen.

Na de verloskundige moest ook het ziekenhuis gebeld worden

Na de verloskundige belde ik het ziekenhuis. Ik heb de ziekte van Hasjimoto, een auto-immuun ziekte aan mijn schildklier waardoor deze traag werkt. In de aanloop naar een zwangerschap en gedurende de zwangerschap sta ik ook onder controle bij de internist. Alleen nu had ik de aanloop gemist en als mijn schildklierhormoon niet op orde is, of nu beter gezegd, als mijn medicatie niet op orde is, heb ik een vergrote kans op een miskraam of in een later stadium een grotere kans op vroeggeboorte. Ook dat hele circus moest in gang worden gezet. De internist zou een recept naar de apotheek sturen om de medicatie op te hogen, want de eerste maanden van de zwangerschap gebruikt het kindje mijn hormonen. Ook kon ik me gelijk melden bij de afdeling bloedafname voor de zogenoemde nulmeting.
En dan weer aan het werk, maar ik kon me absoluut niet meer concentreren. De dag kroop voorbij.

Even flink schakelen

’s Avonds hebben manlief en ik om de tafel gezeten. Nog totaal in shock van dit nieuws. Hoe gingen we dit aanvliegen. Eind maart hadden we net alle babyuitzet verkocht en geschonken. We maakten een plan van aanpak en besloten diezelfde week onze ouders het nieuws te brengen. Ik ging aan de fröbel, want het was per slot van rekening ook bijna moederdag. Dan geven we dit nieuws onze ouders cadeau. Ondertussen hadden wij even de tijd om het nieuws te laten bezinken. Dat heeft uiteindelijk nog best lang geduurd en daar komen ook de nodige emoties bij kijken. Begrijp me niet verkeerd, dit kindje is net zo welkom als de andere twee, maar we moesten wel even schakelen. En nu het kindje er dan toch zo graag wilde zijn, hoopten we dan ook echt dat het goed zou blijven gaan. Met moederdag vertelde we het dus onze ouders. Totaal verrast, maar waanzinnig blij waren ze met dit onverwachte nieuws. Onze kinderen zijn aan beide kanten ook nog de enige kleinkinderen en zal als het er nu naar uitziet ook voorlopig zo blijven.

De eerste echo

Een week na Sepp zijn tweede verjaardag hadden we de eerste echo. Met Sepp zijn verjaardag droeg ik expres al een wijd jurkje, want ik had gewoon echt al een zwangerschapsbuikje. Gelukkig had niemand het door, maar dat was ook niet zo gek. Niemand verwachtte het ook immers. Iedereen wist dat wij de spullen de deur uit hadden gedaan. De eerste echo, een vroege echo met 8 weken. Jeetje wat was ik zenuwachtig. We hadden bijna iedereen kunnen omzeilen waarvan we wisten dat ze ook bij de verloskundige liepen, maar de fysio was wel een dingetje. Die zit namelijk op dezelfde etage. En waar we al bang voor waren gebeurde. Een van de vrienden stapte binnen. Tja daar zit je dan…Hallo…uhm tja oh. Dit had je nog niet mogen zien. Maar het is helaas niet anders. Ze heeft keurig haar mond gehouden. Gelukkig was deze eerste echo goed. Een kloppend hartje en de eerste datum die werd vastgesteld was 4 januari 2019. Voor mijn gevoel klopte dat ook van geen kant, maar goed over 3 weken de volgende echo en dan zien we wel weer verder. Die avond belde we ook onze broers en zus om het nieuws te vertellen.

De termijnecho

Op 11 juni hadden we de officiële termijnstelling. Ook die echo was weer goed. De uitgerekende datum werd vastgesteld op 31 december 2018. Dat voor mijn gevoel ook veel meer klopte met mijn zeer regelmatige menstruatie. De dag erna besloten we het nieuws te delen met vrienden en verdere familie.

Leuke reacties kwamen er binnen op onze zwangerschapsaankondiging, maar ook hebben we nare reacties ontvangen.

Vooral dat laatste verbaasde mij enorm. Dus als je niet aan de “standaard” van twee kindjes voldoet mag er blijkbaar alles gezegd worden over je zwangerschap. We hadden ook besloten om eerlijk te zijn over de situatie als er naar gevraagd zou worden. En dat gebeurde met regelmaat. Na de aankondiging gingen we lekker op vakantie naar Italië. Daar vertelde we de twee kindjes het grote nieuws. De oudste stond helemaal te juichen. Met haar bijna 4 jaar zou ze deze zwangerschap bewust meemaken. Dat was toch wel heel mooi en bijzonder.

Last van mijn bekken

Naast wat vermoeidheid had ik op dat moment totaal geen zwangerschapskwaaltjes. Dat was erg fijn, zeker met de vakantie in aantocht. De autoreis naar Italië was toch wel pittig. Zwanger en veel zitten is toch niet de meest geweldige combinatie. Eenmaal op de camping werd wel duidelijk dat mijn bekken al behoorlijk week waren en dat het toch niet helemaal lekker zat. In die twee weken ook veel pijn gehad. Dus na de vakantie gelijk naar de fysio. Daar heb ik 2 maanden gelopen en het hielp. Ik was behoorlijk pijnvrij. Ik kon nog lekker veel ondernemen met de kinderen en genoot volop van deze derde en laatste zwangerschap. Eigenlijk ging ik er fluitend doorheen. Voelde me goed. Wel adviseerde de bekkenfysio mij om iets van een zwangerschapsgym te doen. Eigenlijk was ik dat niet van plan, want ik weet wat me te wachten staat. Toch was het voor mijn bekken beter als ik in beweging zou blijven.

Een pretecho voor onze dochter

Met bijna 20 weken op de teller lieten wij een pretecho maken. Onze oudste was vooral nieuwsgierig en eigenlijk deden we het speciaal voor haar. Zo kon ze toch alvast de baby even zien. Prachtig vond ze het en we lieten gelijk het geslacht bepalen. We gaven wel aan dat we het zelf pas een week later wilde weten bij het aansnijden van de taart. Zelf had ik heel sterk een voorgevoel dat we een zoon zouden krijgen, dus was echt heel benieuwd of mijn gevoel deze keer weer klopte. Bij de andere twee zwangerschappen wisten wij het geslacht pas bij de geboorte.

Wij krijgen een…

Een paar dagen later hadden wij de 20 weken echo. Ook weer een spannend moment. Ook al is het maar een momentopname en kunnen ze niet alles zien, het is toch altijd fijn om te horen dat het goed groeit en er geen afwijkingen zijn gevonden. Voorafgaand hadden wij ook al de Nipt uit laten voeren. Ook die was goed. Twee dagen na de 20 weken echo hadden wij het aansnijden van de gender reveal taart. Samen met onze ouders, de opa van mijn man en onze broers en zus zaten we er klaar voor. En daar gingen we samen met de kinderen sneden we allebei een deel van de hoek aan en schoven hem langzaam opzij. EEN JONGEN. Wat was opa blij. Die goede man hoopte zo op een nieuwe erfgenaam en die komt er nu. Onze dochter was helemaal niet blij dat ze een broertje erbij kreeg. Ze had al een broertje en wilde zo graag een zusje. De eerste dagen na dit nieuws is ze zelfs nog een beetje boos geweest, ondanks dat we haar wel hadden voorbereid op het feit dat het ook een broertje kan zijn.

Opzoek naar leuke nieuwe spullen

Inmiddels over de helft van de zwangerschap en nog geen echte kwaaltjes. Ik was zo blij dat ik nog geen last had van brandend maagzuur, want die had ik wel al vanaf week 12 bij de andere twee. Wat liep dit toch heerlijk en voorspoedig. Ik genoot van mijn steeds groter wordende buik, van het zwanger zijn en van het feit dat ik me goed voelde. Vanaf de 20 weken echo besloten we ook echt op zoek te gaan naar meubeltjes en spulletjes. Dus via marktplaats zette ik wat zoekopdrachten uit.

Het werd voor mij ook echt een sport om leuke dingen te scoren voor in het kamertje.

Maar niet alleen voor het kamertje. Naast een badje, de maxicosi en de kinderwagen hadden we niets meer. Inmiddels weet ik met de huidige ervaring wat ik wel en niet nodig heb. We hebben niet alles tweede hands gekocht of gekregen. Een aantal spullen hebben we ook gewoon nieuw gekocht. Op wat kleine dingen na zijn we nu compleet. En ongelooflijk dat we bij de eerste zo belachelijk veel geld hebben uitgegeven.

De keerslag

Vanaf week 26 kwam de keerslag. Ik kreeg last van brandend maagzuur, ook mijn bekken begon langzaam weer op te spelen. Ondertussen begon ook mijn zwanger en bootcamp cursus bij mijn bekkenfysio. Ik merkte dat het steeds zwaarder werd. Ook mijn steeds groter wordende buik zat behoorlijk in de weg. Om het nog maar niet over de opmerkingen te hebben. Lieve mensen, we hebben niet allemaal een mooi klein bescheiden buikje. Slank en een kleine voetbal aan de buik. Ik begon steeds meer vocht vast te houden, mijn gewicht steeg aanzienlijk, ik waggelde naar de school van Chloë en mijn jas past niet meer dicht. Mevrouwtje, weet u wel zeker dat het er geen twee zijn. Ah u hoeft niet zo lang meer. Maar echt, ik moet nog even.

Met 32 weken kom ik thuis te zitten

Ik was net 32 weken zwanger toen ik na een dagje werken op kantoor thuis kwam met heel veel pijn in mijn lijf. De tranen stonden in mijn ogen van de pijn. Slikken en doorgaan was mijn stelling. Die kon ik echter niet volhouden die spreuk. Ik had gewoon serieus veel pijn in mijn bekken. Ik besloot op dinsdag advies te vragen aan de arbo dienst op mijn werk. Die konden mij alleen niet verder helpen. Ik kreeg nog wel een opsomming van de mogelijkheden.

Ik barste volledig in tranen uit, want ik wilde zo graag door tot de 36e week.

Mijn lichaam besloot wat anders. Toch wilde het koppie door. Uiteindelijk toch besloten om mijn werk op te bellen om te zeggen dat ik me ziek moest melden door mijn zwangerschap. De bekkenklachten waren te heftig om door te gaan en zo zat ik met ruim 32 weken op de teller al thuis. De eerste dagen heb ik vooral veel niks gedaan. Netflix en ik waren de beste maatjes. De rust deed mij en mijn lijf goed. De pijn bleef, maar wel minder scherp.

De kwaaltjes zijn flink aanwezig

Met 34 weken ging dan echt mijn verlof in. De maagzuurremmers liggen standaard in mijn tas en op het nachtkastje. Die heb ik nog wel regelmatig nodig. Maar door goed op mijn voeding te letten heb ik er gelukkig niet zo heftig last van als bij de andere twee. En zijn er zelfs dagen dat ik niks hoef in te nemen. Het slapen is wel een dingetje. De hormonen hebben besloten dat ik iedere dag om vier uur wakker moet zijn. Een enkele keer mag ik “uitslapen”. Onze peuter besloot nu ook zijn middagdutje te stoppen. Hierdoor mis ik helaas wel wat rust op de dagen dat we geen opvang hebben. Ik pak dan voornamelijk de rust op andere momenten en geniet daardoor nog intenser van de momenten die ik alleen ben.

Wachten op ons cadeautje

Ik vind deze zwangerschap in het derde trimester toch een stuk zwaarder dan bij de andere twee. Mede ook doordat ik steeds minder mobiel ben. Ik kijk zo uit naar de geboorte van onze zoon en heb werkelijk gewoon zin om te bevallen. Toch mag dit manneke nog wel even blijven zitten. Samen met de verloskundige bekijken we week voor week hoe het gaat. Na de 40 weken kijken we of de mogelijkheid er is om de natuur een handje te helpen. Maar dat zien we dan wel weer. Bij mijn afgelopen controle werd ook duidelijk dat mijn ijzer toch wat aan de lage kant zit. Ik zit op het randje. Daarom op advies van de verloskundige nu aan de floradix. Hopelijk geeft dat ook een beetje energie. De waardes rondom mijn schildklier blijven gelukkig stabiel. Maandelijks prik ik bloed om dit te laten testen. Deze week waarschijnlijk voor de laatste keer voor de bevalling. Al met al is dat gelukkig stabiel gebleven Ondanks die laatste zware weken hoop ik straks op een mooie laatste zwangerschap terug te kijken.

Want wat is dit manneke een cadeautje voor ons en wat is het toch weer bijzonder om zwanger te mogen zijn.

Ik geniet de komende weken nog even van het getrappel en alleenrecht in mijn buik. Maar ben heel benieuwd naar onze zoon. Hoe ziet hij eruit. Lijkt hij op zijn zus en broer. En is het karaktertje net zo als hij laat merken in mijn buik. We wachten nog even geduldig af.