In de maandelijkse rubriek Memtalk komen inspirerende moeders aan het woord over het leven als mama/mem en delen hun ervaringen met jou. Vandaag vertelt Lianne over haar toch wel traumatische bevalling.
Naam: Lianne Rouwenhorst
Moeder van: Noor (2 september 2016)
Leeftijd toen je moeder werd: 31
Instagram naam: @het_is_lianne & @guts_en_ink
Een gastblog schrijven over het moederschap, wel een beetje spannend! Normaal schrijf ik over hele ander onderwerpen namelijk.
Even voorstellen
Ik zal mij eerst even kort voorstellen. Ik ben Lianne, 33 lentes jong, al bijna 15 jaar niet getrouwd met Maarten en sinds september 2016 trotse moeder van Noor. In het dagelijks leven ben ik Adviseur online marketing communicatie, socialmedia manager, zzp ik als adviseur en heb ik samen met mijn beste vriendin GUTS & INK. waar ik mijn creatieve uitspattingen in kwijt kan. O en vorig jaar zijn we verhuisd naar een huis wat prima zou passen in het programma “ Mission impossible”. Gelukkig kunnen we beiden daar doorheen kijken en zijn we stukje bij beetje het huis aan het omtoveren in ons droomhuis. Genoeg te doen dus!
Let’s talk about motherhood
Enough about me, lets talk about motherhood. Man wat vind ik het fantastisch! Ik had nooit verwacht dat ik het moederschap zo mooi, leuk, ontroerend, uitputtend, grensverleggend en waanzinnig zou vinden! Al heb ik wel altijd geweten dat ik moeder wilde worden.
Carrière maken
Van 2008 tot 2010 zat ik bij Fast Forward. Een “high potentials” programma van Saxion. Twee jaar lang management development traineeships doorlopen en dan carrière maken. En dat ging me prima af moet ik zeggen. Toen het einde naderde hadden we een bijeenkomst en werd er aan ons an group gevraagd wat we wilde bereiken in de toekomst. De een wilde directeur worden van een internationaal bedrijf de ander wilde succesvol ondernemer worden en ik, ik zei “ik wil moeder worden”. Punt. Men keek mij toen wel een beetje vreemd aan, want wat doe je dan hier? Stom vond ik dat want je kunt prima succesvol zijn in je werk en moeder zijn. Je moet alleen voor jezelf de mate van succesvol bepalen denk ik. En dat is lang niet altijd een hoge functie in mijn ogen. Ik vind de balans tussen werk en privé heel belangrijk, werk moet voor mij vooral voor het merendeel leuk zijn dan ben ik ook een leuker mens als ik thuis ben ?.
Zwanger!
Voordat ik zwanger was ging er wel even wat tijd overheen, laten we zeggen dat het niet allemaal vanzelf ging. Na 2 jaar hadden we eindelijk een positieve test in onze handen! Dolgelukkig waren we en de zwangerschap verliep ook als uit het boekje. Ik had eigenlijk nergens last van behalve dat ik heel heel heeeeeel veel vocht vasthield. Ik was net een Michelin mannetje. Ik was uitgerekend op 2 september en Maarten zei altijd voor de grap tegen iedereen dat onze dochter op 2 september 14.50 uur geboren zou worden.
Nattigheid
1 september klokslag 00:00 uur (geen grapje), ik wordt wakker en voel nattigheid, veel nattigheid! Ik spring op het matje dat naast het bed ligt om het op te vangen. Je moest namelijk de kleur checken. Groen, sh*t! Niet goed. Ik maak Maarten wakker. “ Bel Karin!” (onze verloskundige). Karin was er razendsnel en ik moest direct naar het ziekenhuis, er zat meconium in het vruchtwater en dat is niet goed.
Mis prik
Eenmaal in het ziekenhuis, wordt ik razendsnel geïnstalleerd aan allerlei draadjes en krijgen we uitleg over wat er gaat gebeuren. Wee-opwekkers, want de weeën komen niet vanzelf op gang bij mij apperently. Wat er volgt is een weeën storm die uren en uren duurt. Om 10 uur ’s ochtends kan ik niet meer en krijg ik een ruggenprik. Ik hoor haar nog zeggen, “Nog heel even dan voel je niks meer”, MOOI NIET! De ruggenprik ging verkeerd! Gevolg verlamde benen en billen.
Na de ruggenprik had ik wel ineens 9 cm ontsluiting, dus dat was mooi, maar die laatste centimeter wilde maar niet komen. Ik zat nog steeds in een weeën storm , compleet uitgeput en niet wetende hoe je hier in hemelsnaam doorheen gaat komen. Ik was niet in paniek, maar meer in een soort trance, niet echt aanspreekbaar, compleet gefocust op het wegpuffen van de pijn. Die paniek kwam later..
PANIEK!
14:00 Ineens hoor ik allerlei bliepjes, en komt de een na de andere persoon de kamer binnenrennen. De hartslag van de baby daalt rap en ik moet gaan persen. Ik had alleen geen persweeën en mijn benen waren verlamd door de ruggenprik. Toch was ik blij dat ik aan de bak mocht. Ik wist nog wat oerkracht te vinden en begon te persen als een malle. Ik kwam een heel eind maar toen bleek dat de arm van Noor ook in het geboorte kanaal te zitten. Er volgende 4 pogingen met de vacuümpomp maar die pakte niet want Noor had teveel haar. Paniek, er moest nu echt snel iets gebeuren. Daar zag ik in mijn ooghoek een grote, ENORME! Tang komen. We gaan je inknippen en dan gaan we de tang gebruiken, de baby moet er NU uit! Ok here we go. KNIP! Een hoop getrek, gesjor en gedruk en een flop. De baby was eruit, maar geen geluid en ze was blauwig . Ik was redelijk in paniek en lichtelijk in de war van alle heftigheid.
Alleen maar liefde
Godzijdank hoorde we niet lang daarna gehuil en kreeg ik een gezonde prachtige baby op mijn borst. Onze dochter. Vanaf dat moment was mijn wereld veranderd. Het ontroerd me ook weer nu ik dit schrijf. Dát gevoel is zo magisch en het is ook nooit meer weggegaan. Elke keer als ik naar Noor kijk voel ik me gezegend en voel ik zo ontzettend veel liefde. Ik kan het niet goed omschrijven maar het voelt dan alsof ik overloop van emoties.
Traumaatje
Na de heftige bevalling heb ik nog lang nachtmerries gehad. Elke keer weer beleefde ik het paniek stuk weer opnieuw. Toen ik bij de verloskundige kwam voor een check (geloof dat Noor toen 6 weken was) stortte ik helemaal in. Ik kon niet meer stoppen met huilen toen ze vroeg hoe ik de bevalling had ervaren. Ze zei dat ik een traumatische bevalling heb gehad en daar niet te licht over moest denken. Ze adviseerde een praatgroepje maar dat is echt niks voor mij. Ik besloot er in ieder geval over te praten met mijn omgeving. Ik moest het gewoon kwijt. Niet iedereen kon dat waarderen/ snapte dat “ahh als je je baby vast hebt, dan ben je alles toch weer vergeten” mooi niet dacht ik dan..
Uiteindelijk heb ik het een plekje kunnen geven en gingen de nachtmerries weg. Dat ik het zo traumatisch heb ervaren betekend overigens niet dat ik niet kon genieten van mijn kersverse dochter hoor! Die deed en doet het fantastisch. Zij is het allermooiste mensje op deze aarde en ik zou het er allemaal ( echt állemaal!) , weer voor overhebben, zonder twijfel!
O ik schreef toch dat Maarten voor de grap altijd zei dat ze om 14:50 geboren zou worden op 2 september? Uiteindelijk is Noor geboren op 2 september 14:20! Maarten zat er een half uurtje naast ?
Liefs, Lianne
