In de maandelijkse rubriek Memtalk komen inspirerende moeders aan het woord over het leven als mama/mem en delen hun ervaringen met jou. Vandaag vertelt Marit Hoeksema haar verhaal over haar ervaring van een baby krijgen op je 41ste, en wat hetzelfde is als 12 en 14 jaar geleden. Enjoy!

Biografie

  • Naam: Marit Hoeksema
  • Moeder van 2 puberzoons van 13 en 15 en een baby
  • Leeftijd: 41
  • Instagram naam: @marithoeksema

Wat kan er veel veranderen in een jaar

November 2016 kreeg ik een relatie met een collega, tevens mijn buurman. Een jaar later heb ik een heus gezin verrijkt met nog een dochter. Het ging heel erg snel allemaal, dat blijkt. En alhoewel het alle factoren in zich had om vreselijk te mislukken (ik was de eerste 3 maanden van mijn zwangerschap en dus ook van mijn prille relatie echt een draak), 10 jaar leeftijdsverschil (sloeg tot mijn eigen grote verbazing een jonge man aan de haak) en binnen no time zwanger (niet mijn beste staat van zijn) ben ik gelukkiger dan ooit en hij ook geloof ik 😉

Na mijn veertigste verjaardag had ik voorzichtig tegen mezelf gezegd dat dit het wat betreft kinderen dus was.

Ik woonde al een hele tijd alleen met 2 grote puberzoons en na woelige relatiejaren was ik opnieuw alleen maar erg happy met mijn leven. Het was goed zo. Twee prachtige zoons, een heerlijk huis, vriendinnen waar ik heel erg blij mee ben, een leuke baan met fijne collega’s en veel tijd voor mezelf door goed lopend co-ouderschap. Dus een gezinsleven met de jongens en veel tijd voor wijntjes met vriendinnen. Ideaal. En toen opeens de liefde. Onverwacht, uit onverwachte hoek en totaal buiten mijn (relatie)patroon (dit keer een super lieve man). Wat heerlijk.

De beslissing

Al heel vroeg in de relatie, in zware verliefdheid,  hadden we het over kinderen. Zou jij ze willen? Zou ik ze nog willen en kunnen krijgen? Er ontstond meteen een gevoel van haast. 40 en dan nog beginnen aan een kind. Zou het nog lukken, zou het lang duren, zou het wel gezond zijn en moeten we dit risico nemen? Vragen die ik mezelf niet eerder had gesteld. We wisten al snel het beide graag te willen proberen en we konden niet te lang meer wachten in verband met mijn leeftijd. Het zou best eens lang kunnen duren als het al zou lukken. En alhoewel ik in het verleden erg vruchtbaar bleek kan dat natuurlijk  veranderen na je veertigste. NOT! in mijn geval. Het was meteen raak.

Twijfels

Help en dan is het opeens zo en bekijk je de situatie zoals een buitenstaander deze ziet. Huh zwanger??? Van wie? Had je een relatie dan?? Tja dit ging zo snel dat ik mijn vriend bij sommige van mijn vrienden moest voorstellen als : dit is hem dus, de vader van mijn kind. Onder invloed van hormonen (en die hebben nogal veel invloed op me) kwamen ook de twijfels. Wat hebben we gedaan?? We moeten elkaar nog leren kennen. Leeftijdsverschil van bijna 10 jaar. Ik heb al 2 pubers en hoe gaat dit samen?? Ook de reacties die ik kreeg van vrienden/kennissen waren soms niet mals. Ongelukje zeker? (euh pardon??? ). Bovendien ook raar dat mensen je dan opeens durven vragen of dit zo gepland was… (Maar er zijn wel meer dingen raar die mensen opeens tegen je denken te kunnen zeggen als je zwanger bent) En:

“er moest zeker nog een kind komen en nu heb je hem hiervoor gebruikt….. “

(ik zeg maar even niets) Maar de hele situatie, de reacties en hoe ik me voelde ( misselijk, moe en wiebelig) maakte wel dat de eerste 3 maanden erg zwaar waren. Ik vond het bovendien doodeng om me over te geven aan de liefde. Mijn vertrouwen had in de afgelopen jaren behoorlijk wat deuken op gelopen dus ik heb mijn nieuwe liefde behoorlijk op de proef gesteld. Ik duwde hem weg, vol twijfels over alles. Hij bleef. Bleef zeggen dat hij bleef. Gaf me de ruimte voor mijn “spoken” maar stelde gerust, had vertrouwen en bleef. En dat bleek precies wat ik nodig had. Na 3 maanden ging de knop volledig om. Verdwenen alle twijfels en was het meer dan goed.

Testen

In verband met mijn leeftijd had ik een verhoogde kans op een kindje met down: het medische circus was wel anders deze zwangerschap. Door mijn leeftijd hebben we gekozen voor de combinatie test. En alhoewel de echo’s er steeds prachtig uitzagen bleek een verhoogd risico op een kindje met down. Jeetje wat is dat spannend. Vervolg onderzoek met een zeer uitgebreide echo die er gelukkig weer perfect uitzag en dan wachten op de uitslag van de nipt. Ik stond onder de douche toen het telefoontje kwam. Alles was goed. Even in mijn eentje onder de douche staan huilen van opluchting.

Acceptatie van mijn veranderende zwangere lichaam

Vorige zwangerschappen ben ik erg veel aangekomen en had ik erg veel moeite met mijn lichaam. Zeker de laatste maanden voelde ik me log, verafschuwde mijn spiegelbeeld, kon geen foto’s van mezelf terug zien. Hoe anders was het deze keer. Wat hielp was een man die voortdurend vol verrukking mijn zwangere veranderende lichaam bekeek en dat het zomer was. Ik had een prachtige bruine buik.

De zwangerschap

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik zwanger niet op mijn best ben en niets herken van de roze wolk waar sommige vrouwen op zitten als ze zwanger zijn. Misselijk, moe en prikkelbaar alsof ik maanden lang PMS heb, zo was het de eerste 4 maanden. Van te voren wist ik dat de kans op zwangerschapsdiabetes deze zwangerschap erg groot was aangezien ik dit bij mijn tweede zwangerschap ook had. Het was dit keer al vroeg in de zwangerschap raak. Het werd ook al snel insuline spuiten en mijn wisselende bloedsuikers zorgden ervoor dat ik behoorlijk moe was en me niet lekker voelde. Het werken was zwaar en ik heb dan ook voor mijn officiële verlof begon 3 weken vakantie opgenomen. Wel echt heerlijk en een aanrader was de vakantie op Gran Canaria. 5 maanden zwanger ,10 dagen genieten in de zon. lekker niets doen, zwemmen, in de zon liggen en heerlijk eten. Voelde me heerlijk. Verder vond ik deze zwangerschap fysiek niet veel zwaarder dan 12 jaar geleden. Ik vind zwanger zijn fysiek gewoon niet zo’n fijne staat van zijn. Toen niet en nog steeds niet.

De bevalling

Na 2 bevallingen zag ik er absoluut niet tegen op om te bevallen. Sterker nog ik vind bevallen, alhoewel zeer pijnlijk, ook prachtig. De oerkracht,  terug naar een soort dierlijke staat van zijn waarin je niet meer na kunt denken en alleen maar zijn ,vind ik zo bijzonder.

Deze keer hadden we ons voorbereid door middel van een cursus hypnobirthing dus de verwachting was ontspannen aan deze reis te beginnen en in een uur of 5 zonder verdere toeters en bellen mijn dochter op de wereld te zetten. Haha

Door mijn zwangerschapsdiabetes zou ik met 38 weken worden ingeleid. Ik hoopte erg dat het voor die tijd uit zichzelf zou beginnen en hoopte dat de Hypnobirthing en Acupunctuur hierbij zouden helpen. Helaas werd het toch een inleiding in het ziekenhuis. Op donderdag ochtend op 3 augustus kreeg ik een ballonnetje geplaatst om de ontsluiting te bevorderen. Daarna mocht ik weer naar huis waar het die avond behoorlijk rommelde maar de bevalling niet op gang kwam. De volgende morgen om 08:00 uur kwamen we aan op de verloskamer en bleek ik voldoende ontsluiting te hebben voor de inleiding. En dat heb ik geweten. De eerste 2 uren kwam ik fluitend door. Grappend en kletsend met vriend en beste vriendin die beide bij de bevalling aanwezig zouden zijn. Ik vroeg de verpleegkundige zelf het infuus met opwekkers op te hogen. Dit was een eitje. En opeens kon ik niet meer praten. Weeën zo scherp dat ik alleen maar kreunend aan het ziekenhuis bed hing. Misselijk van de pijn. Totaal van de wereld. Zonder pauze.. Ondertussen werd het meisje in mijn buik goed in de gaten gehouden. Haar ECG was steeds te vlak. Een teken dat ze het niet erg fijn had. Om 16:00 uur werd er gekeken hoeveel ontsluiting ik had. Ik zou er wel bijna zijn ,dacht iedereen aan mijn staat van zijn te zien… Niet dus. 4 cm! 4cm???? Meteen besloten om een ruggenprik te vragen. Het voelde als falen en ik voelde me schuldig het niet aan te kunnen maar deze pijn trok ik echt niet nog uren lang, dat was duidelijk.  Het mocht, ik moest er alleen bijna nog een uur op wachten want de anesthesist was er nog niet. En geloof me een uur weeën terwijl je al voelt het niet meer aan te kunnen is echt heel erg lang. Heel erg lang… Eenmaal gezet was het feest. Ik keek om me heen en zag na uren mijn vriend en vriendin weer zitten die verslag deden van hoe ze me de uren daarvoor hadden mee gemaakt. Mijn geluiden en weg draaiende ogen incluis.

Beide zaten gezellig rond mijn bed te eten en te kletsen. Het leek even wel een feestje.

De baby deed het wisselend. Was iets te rustig. Ik maakte me steeds wat meer zorgen… De ruggenprik werkte niet helemaal goed. Ik voelde links onderin nog steeds weeën pijn. In het begin vond ik dat wel fijn. Had ik toch nog een beetje het idee dat ik aan het bevallen was maar al snel werd de pijn ondanks de gedeeltelijke verdoving weer te heftig. Wat een verschil in pijn van normale weeën en weeën door opwekkers. niet-te-doen. Na nog uren hele pijnlijke weeën, verschillende testen op het hoofd van de baby om te zien hoe moeilijk ze het had en bijna een uur persen zonder resultaat smeekte ik herhaaldelijk om een keizersnede. Nooit gedacht hierom te vragen. Was het laatste wat ik wilde maar ik maakte me zorgen. Voelde dat het niet goed was voor de baby en kon niet meer. Gelukkig werd dat uiteindelijk ook door de artsen ingezien en werd ik klaar gemaakt voor de ok. Binnen een half uur was ze er. Om 23:05 uur Een prachtig meisje. Romee Rosie. Te groot om er gewoon van te kunnen bevallen. Maar met alles er op en er aan.

Naast me hoorde ik iemand huilen. Prachtig om te zien ook, de emoties van de nieuwe vader.

Ze werd even bij me gelegd maar had wat vruchtwater ingeslikt dus moest even mee met de kinderarts. Papa bleef bij haar en was meteen helemaal vader. Terwijl mijn buik gehecht werd lag ik alleen. Onder groene doeken met een warmte deken over. Hoorde haar op de achtergrond krachtig schreeuwen. Kreeg ondertussen morfine en nog meer morfine. De wereld was vaag maar we hadden een dochter en ze huilde.

Kraamtijd

Ik vind het een rare periode. Kon me nog herinneren van 14 jaar geleden dat al dat bezoek heftig was. Ik geneigd ben om de gastvrouw uit te hangen en heel snel alles weer te doen. Pas bevallen niet ziek toch? Ik weet ook nog hoe moe ik toen van deze houding werd. En dat alles in me vroeg om rust, zonder bezoek. We hadden ons dus voorgenomen: de  eerste tijd even helemaal niets, niemand. Ons niet laten leven. Rustig de tijd nemen met en voor-elkaar. Weinig tot geen bezoek. Echt alleen de intimi. Maar waar ligt die grens?? Ouders, zussen met partner, beste vriendinnen.. Ze wilden allemaal komen en wij Romee laten zien. Door de keizersnede verbleef ik 5 dagen in het ziekenhuis. De directe naaste familie kon hier langs komen. Ik kon nog niets. Had overal hulp bij nodig. Romee was opgenomen in het ziekenhuis op de neonatologie. (Ze bleek kort na de bevalling een bloedsuiker van 0,7 te hebben en werd dus meteen opgenomen voor een infuus met glucose) Om de 2 uur ging ik naar haar toe om te voeden. tussendoor controles, eten en drinken, rusten/ slapen , en zelf niets kunnen. Vond het super druk zelfs zonder bezoek. Het totaal anders doen met het kraambezoek is helaas niet helemaal gelukt.

Dankbaar

Nu nog meer besef ik wat een wonder het is om een gezond kind te krijgen. Wat is het magisch, intens en wat een enorm groot geluk dit nogmaals te mogen beleven. Het maakt kwetsbaar want wat is er enorm veel liefde bij gekomen en wat is er opeens weer veel te verliezen en bang voor te zijn. De onwerkelijkheid van de zwangerschap, het enorme wonder van nieuw leven is deze keer net zo groot.

Liefs, Marit Hoeksema

Nog meer inspirerende verhalen lezen van andere moeders? Lees bijvoorbeeld de Memtalk van Lianne of Ilse.