In de maandelijkse rubriek Memtalk komen inspirerende moeders aan het woord over het leven als mama/mem en delen hun ervaringen met jou. Vandaag vertelt Mira Mackintosh haar bevallingsverhaal van haar dochter Danique.

Biografie Mira Mackintosh

Moeder van: Danique (jan ’18)
Leeftijd toen je moeder werd: 29 jaar
Instagram naam: @mira_mack

De aanloop naar het wondertje in onze armen

37 weken: ontsluiting zonder weeën

Mijn zwangerschap verliep prima tot 37 weken. Wel had ik in het begin last van de welbekende zwangerschapsmisselijkheid en noemde mijn man mij regelmatig “standje onmogelijk” tijdens het 2e trimester. De verloskundigen waarbij ik wekelijks op controle kwam hadden het vermoeden dat mijn baby behoorlijk groot zou zijn. Bij 37 weken was mijn buik enorm en werd alles behoorlijk zwaar.

Harde buiken en kortademig

Ook kreeg ik last van heel erg veel harde buiken waarbij de baby tegen mijn longen drukte en ik kortademig werd. De harde buiken duurden soms wel een uur, hierdoor heb ik de verloskundige in week 37 extra gebeld. Ze wilde dat ik toch even langs zou komen zodat zij mij inwendig kon onderzoeken. Ik ben toen samen met mijn man naar de praktijk gegaan. Ze was erg verbaasd want ik had al 2 cm ontsluiting zonder weeën, ze zei dat dit niet veel voorkomt bij iemand die zwanger is van de eerste. Waarschijnlijk is de ontsluiting gekomen door de vele harde buiken. Ze zei dat wij onszelf absoluut geen zorgen hoefden te maken en dat de baby snel zal komen. We zeiden gedag en de verloskundige riep: “Misschien zie ik jullie vannacht wel”. Mijn man en ik keken elkaar aan in de auto onderweg naar huis, zouden wij dan echt morgen ons meisje in onze armen hebben?

38 weken: strippen

Die nacht hebben wij uiteraard niet heel erg goed geslapen door de zenuwen. Helaas is er dat weekend niks gebeurt en ben ik de week erop gewoon weer op controle gegaan bij de verloskundige. Ook deze verloskundige was verbaasd mij te zien, want ze had een overdracht gekregen van haar collega. Zij stelde voor om mij te gaan strippen, wat ze ook gedaan heeft. Onderweg naar huis belde ik mijn man en vertelde ik hem dat ik gestript was. Die nacht hebben wij natuurlijk weer niet goed geslapen van de zenuwen. Ik zou binnen 48 uur iets moeten voelen als het strippen gewerkt zou hebben. Helaas was dit niet het geval. Zoals afgelopen week kwam ik de week erop gewoon weer op controle bij de verloskundige. Dit keer was mijn man meegegaan. Ze snapte er niks van en heeft mij wederom inwendig onderzocht.

39 weken: vliezen breken

Ik zat al op 3 cm ontsluiting en zij stelde voor om in de avond mijn vliezen door te gaan prikken in de hoop dat ik hierdoor weeën zou gaan krijgen. Ze had mij wel uitgelegd dat als de weeën niet zouden komen ik naar het ziekenhuis zou moeten. Ook zei ze dat de gynaecoloog dan waarschijnlijk niet blij zou zijn om te horen dat ze mijn vruchtwater bij 39 weken en 6 dagen hebben doorgeprikt. Toch heb ik ingestemd omdat ik er echt klaar voor was. In de avond zijn thuis zijn om 21.45 mijn vliezen doorgeprikt door de dienstdoende verloskundige. Binnen 24 uur zouden de weeën wel komen en zij adviseerde mij een slaappil in te nemen als ik om 01.30 nog niks voelde. In de ochtend zouden wij sowieso contact hebben met elkaar. Het vruchtwater kwam met vlagen, ik ben die nacht meerdere malen onder de douche gegaan om mezelf schoon te houden.

Geen weeën

Om 01.30 heb ik een slaappil in genomen zoals geadviseerd was. In de ochtend werden mijn man en ik wakker en mijn man vroeg, Niks he? Ik antwoordde dat ik inderdaad nog niks voelde en heb gelijk de verloskundige gebeld. Ze zei dat ze aan het eind van de ochtend langs zou komen. Rond 12.00 kwam de verloskundige langs en zij gaf aan te gaan overleggen met haar collega’s en het ziekenhuis en mij rond 14.00 te bellen met wat er nu gaat gebeuren.

Ondertussen gaf ze wel het advies om onszelf klaar te maken om naar het ziekenhuis te gaan

Om 14.00 belde ze en vertelde ze dat het ziekenhuis een kamer voor mij vrij zou houden, dat wanneer wij gereed zouden zijn zij ook mee naar het ziekenhuis zou gaan. We hadden alles al gereed staan en zijn toen naar het ziekenhuis gereden, in de auto zeiden mijn man en ik tegen elkaar nu gaat het dus wel echt gebeuren. Wij kwamen tegelijk aan met de verloskundige bij het ziekenhuis en zijn toen samen naar binnen gegaan.

40 weken: naar het ziekenhuis

Om 15.00 waren wij in het ziekenhuis en werd ik aan de weeënopwekkers gelegd. De zuster, gynaecoloog en verloskundige van het ziekenhuis hadden zich netjes voorgesteld. Mijn eigen verloskundige bleef bij ons ook al mocht zij medisch gezien niks doen. 16.00 uur begonnen de weeën en tot 17.00 uur kon ik de weeën goed opvangen op een gymbal. Mijn eigen verloskundige masseerde regelmatig mijn rug met massage olie. Mijn man nam het regelmatig van haar over en ze wisselden elkaar af.  Hij had ondertussen eten gekregen van het ziekenhuis, ik mocht helaas geen warm eten maar wel vla. Eigenlijk was ik hier best boos over maar dit was vanwege misselijkheid. Tussen de weeën door gaf mijn man mij elke keer een lepel vla omdat ik erg hongerig was. Dit moet er heel erg grappig uit hebben gezien.

Pijnbestrijding in het ziekenhuis

Om 17.00 uur waren de weeën zo heftig dat ik heb gevraagd om pijnbestrijding. Ik begon te huilen van de pijn en hield het echt niet meer vol. Mijn eigen verloskundige zei dat ze dacht dat ik al wel ver zou zijn en of ik het niet kon volhouden tot 17.30 uur. Alles heb ik geprobeerd, maar dit lukte echt niet waarop de verloskundige van het ziekenhuis is geroepen. Dit duurde even, mijn man vertelde later dat ze tijd aan het rekken waren. Ook was er al een morfinespuit klaar gelegd, deze heb ik uiteindelijk niet meer gekregen. Om 17.45 uur kwam de verloskundige en heeft zij mij onderzocht, zij vertelde mij dat ik volledige ontsluiting had en ik dus mocht gaan persen. Om 18.00 uur ben ik gaan persen en dit viel mij reuze mee in vergelijking met de persweeën tegenhouden.

Om 18.37 uur is mijn dochtertje Danique ter wereld gekomen.

En ja alle clichés kloppen. Zodra het kind op je borst ligt vergeet je de pijn en voel je jezelf zo gelukkig. Het gewicht van Danique was met de geboorte 3290 gram en haar lengte was 52 cm. Ze was dus gewoon gemiddeld en niet groot zoals de verloskundigen hadden voorspeld. Al met al heb ik een hele snelle maar heftige bevalling gehad met een hoop gedoe ervoor.

Liefs, Mira Mackintosh

Nog meer ervaringen van andere mama’s lezen? Lees bijvoorbeeld de memtalk van Irma of Tjitske Annie eens.