In de maandelijkse rubriek Memtalk komen inspirerende moeders aan het woord over het leven als mama/mem en delen hun ervaringen met jou. Vandaag vertelt Mirjam Beek over haar keerpunt in haar leven na haar ongeluk tijdens een werkuitje.

Mirjam Beek

Moeder van: Anna (2012), Emma (2014) en Pieter (2017)
Instagram naam: @kleine_waaghalsjes

De val

Het is februari 2016, ik ben op weg naar een schaatsclinic van mijn werk in Thialf Heerenveen rond 16 uur in de middag. Ik rijd daarheen vanuit Amsterdam, waar ik toen werkte als manager van 3 teams bij een grote bank. Een super gave, maar ook heel drukke baan. Het is vreselijk slecht weer onderweg, maar ik heb het te druk in mijn hoofd om daarmee bezig te zijn. Ik moet nog aan aantal mensen bellen, natuurlijk handsfree en er moeten nog dingen geregeld worden voor de 4e verjaardag van Anna.

Diezelfde middag een paar uur later; aangezien ik altijd goed heb kunnen schaatsen, ga ik tijdens de clinic van mijn werk natuurlijk een wedstrijd niet uit de weg. Ik zit vol adrenaline van alles, ik hoor het startsein, sprint weg en dan volgt er een harde klap. Uren later kom ik bij in het ziekenhuis van Heerenveen. Dat ik dan eerst bij een huisartsenpost ben geweest, vervolgens een scan heb gehad en dan al even in het ziekenhuis ben weet ik niet. Wel begin ik nu te begrijpen dat er iets gebeurd is. Er worden allerlei vragen aan me gesteld en ik word me er bewust van dat ik een enorm gat in mijn geheugen heb, niet van een paar uur, maar van een aantal dagen. Ik raak er een beetje van in paniek. Gelukkig wijst de scan uit dat er geen blijvende schade is, maar wel een zware hersenschudding. Door mijn behoorlijke geheugenverlies, willen de artsen mij toch een nachtje in het ziekenhuis houden om te kijken of echt alles goed is.

In het ziekenhuis

Ik voel me alleen, in de war en ver van huis. Mijn vriend en kinderen kunnen niet komen en het is al laat in de avond. Ik ga de nacht in, terwijl een lieve collega nu naar huis gaat. Iets later in de nacht voel ik mezelf weg glijden, mijn hoofd begint te draaien en alles word raar. Ik denk dit was het, nu is het voorbij. Gelukkig is dit niet zo, maar is mijn hoofd totaal van slag. Volgens mijn was het aan paniekaanval denk ik later.

De dagen erop als ik thuis ben, komt er nog een grote paniekaanval. Ik heb geen controle meer over mijn hoofd, gedachtes en veel hoofdpijn. Ik blijk een post traumatische stress stoornis te hebben naast de hersenschudding. Middels EMDR, gesprekken en verder rust gaat het beter, maar het is een zwarte tijd waarin ik mezelf amper herken. Een ding is dat moment erg sterk aanwezig de wens voor een 3e kindje en meer balans met mijn prive om te genieten van minder te doen.

Mijn herstel

Echter doorpakken doe ik niet meteen. Ik ga vrij snel weer volledig aan het werk, bang om thuis te zitten en niks meer te kunnen . Het werk valt me met vlagen zwaar, maar ik geef niet zo maar toe en heb ook veel lol en plezier.  Er komt een enorme reorganisatie op mijn werk en ik ga ervoor. Dingen lopen anders dan ik gedacht had en dan hak ik de knoop door. Ik ga stoppen bij mijn huidige werkgever en ik ga nadenken waar ik nog meer tot mijn recht ga komen, maar ook mijn lichaam heeft nog rust nog. Het ongeval is nog maar 3 maanden geleden gebeurd en eigenlijk ben ik nog steeds vreselijk moe, werkt mijn geheugen slecht en ben ik erg prikkelbaar. Mijn menstruatie is totaal van slag en ik heb constant bloedingen. Hiervoor word ik door verwezen naar het ziekenhuis, waar ik een aantal onderzoeken krijg. Er wordt niet geluisterd naar mijn verhaal over alles wat er gebeurd is. Er worden geen afwijkingen gevonden, alleen krijg ik telefonisch enkele weken later te horen dat ik in een (voorstadium van de) overgang zit. Ik schrik me rot. Ik heb later nog een afspraak in het ziekenhuis, waar ze aangeven, dat ik nog een paar maanden kan proberen, maar dat IVF erna de enige optie is. Ik kan dit alles niet geloven en de wens voor ons 3e kindje wordt nog sterkerer.

Mijn lichaam is op

Ik ga zelf op onderzoek uit middels internet en homeopathische artsen en komt tot de conclusie dat mijn lichaam op is, waardoor bloedwaardes ook afwijkend kunnen zijn en de diagnose in mijn ogen onjuist is.

Ik kan door het stoppen op het werk, thuis rustig aan doen. Ik let meer op mijn voeding, start met yoga, zo nu en dan mediteren, neem bepaalde vitamines in en ga naar een acupuncturist. Ik voel mijn lichaam door dit alles tot rust komen, wel spookt de hele tijd dat ene zinnetje door mijn hoofd, ze zullen toch niet gelijk hebben, ik ben toch niet echt in de overgang….

Maar als ik diep naar mijn gevoel luister, was mijn lichaam gewoon af. Af van al die jaren hard werken met 2 kleine kinderen, slechte nachten, weinig beweging en onregelmatig eten. Mijn hele lichaam was al overspannen en door die klap op het ijs het alles versterkt maar ook in gang gezet. En mijn gevoel heeft gelijk 2 maanden later ben ik zwanger!!

Nieuwe droombaan

Na deze 2 maanden ga ik samen met een loopbaanadviseur in gesprek om mijn droombaan te zoeken. Stiekem weet ik eigenlijk al waar ik heel blij van word, mensen/teams begeleiden, coachen en enthousiasmeren om het beste uit hun zelf te halen. Iets wat ik in mijn baan altijd heb gedaan, maar nog meer wil gaan toepassen. Ik start een 1 jarige coachingsopleiding om mijn kennis en vaardigheden nog meer te verdiepen.

Het is een heerlijk gevoel om voor jezelf bevestigend te krijgen waar je talenten liggen en hoe vaak ik het ook niet van mijn teams te horen heb gekregen, waarom wordt jij geen coach sterkt me in de gedachte. Wel word ik onrustig, want ik wil NU een andere baan…maar wie wil nu een zwangere vrouw aannemen?! En in mijn hoofd zingt ook het stemmetje rond, waarom begin je gewoon niet voor jezelf? Ik wil meer vrijheid, balans en tijd aan mijn gezin besteden. Daar ben ik me meer bewust van dan ooit.

Terug bij af?

Echter niet veel later kom via via  al een nieuwe baan. Mijn ambitieuze gevoelens borrelen weer op en ik stop een aantal van mijn wensen in de ijskast. Wederom bang om te veel thuis te zitten…raar he hoe je kan dat denken, maar ik dacht echt zo.

Eind goed al goed zou…?Ik start bij het nieuw bedrijf in mijn eigen woonplaats , in een kleiner bedrijf en in de directie., ga heerlijk met verlof en we kregen een super lieve zoon Pieter. Maar ook hier had ik beter naar mijn gevoel moeten luisteren. Voormijn verlof voelde ik al aan en kreeg ik te horen dat hier veel dingen gebeurden die niet passen hoe ik vind dat je met elkaar en met collega’s moet omgaan. Dan bedoel ik personeelsleden die uitgescholden werden, machtssituaties etc. Echter ik dacht hier wel tegen op gewassen te zijn en wilde dit dolgraag veranderen. Dit bleek in de praktijk nog heftiger dan ik dacht en strookte totaal niet met mijn waarden en normen. Ook raakte mijn balans zoek en haalde ik totaal geen energie uit mijn werk. Het vrat aan me, ook omdat ik nu nog zo’n heerlijk klein mannetje had.

We gaan door op de ingeslagen weg!

3 maanden geleden heb ik het stoere besluit genomen te stoppen, want wat heb ik nou geleerd van die val. Precies luister naar je gevoel , meer tijd met mijn gezin doorbrengen en doen waar ik energie van krijg. Afgelopen zomer heb ik voor het eerst alleen maar dingen gedaan met de kinderen en heb ik nog nooit zoveel vrijheid gevoelt. Wat was dat heerlijk!

Gelukkig weet ik waar mijn talenten en passie ligt en deze keer heb ik echt besloten om dit als zelfstandige te gaan doen. Mijn eigen coachbedrijf om mensen te helpen aan hun droombaan. De komende maanden, ga ik me hierin verder verdiepen voor de opstart. De opleidingen, bagage en kennis heb ik van al mijn jaren werk al, maar nu de balans nog. En daar ga ik mezelf echt de tijd voor geven. Afgelopen zomer is dit me al gelukt, nu maak ik elke dag kleine stapjes voor mijn bedrijfje.

Liefs, Mirjam

Wil je meer blogs van Mirjam lezen? Dat kan! Sinds vorige week heeft Mirjam haar eigen blog!