Het is woensdag 27 februari en in de avond post ik een fotootje van mijn bolle buik op Instagram. Ik schrijf erbij dat het voelt alsof ik ‘overtijd’ ben, want met 39 week en 3 dagen zwanger zijn, ben ik officieel een dag langer zwanger dan bij Wisse. Stiekem hield ik een beetje rekening met die datum, wat natuurlijk heel naief is! Ik ben er wel klaar voor, hij of zij mag wel komen!
39 weken en 3 dagen zwanger
Die avond, na het posten van de foto, ga ik nog even voor een paar boodschapjes naar de supermarkt. Daarna plof ik op de bank en merk dat ik behoorlijk last heb van harde buiken. Was dat ritje supermarkt toch niet zo’n goed idee. Het is tegen tienen als ik zeg dat ik wel op bed wil, mijn lampje gaat (alweer) uit.
Als we een kwartiertje op bed liggen (en ik alleen maar heb liggen woelen), voel ik ineens ‘nattigheid’. O ooo.. zijn dit mijn vliezen die gebroken zijn? Jep! Is het helder? Jep! Yes, nu kan het niet heel lang meer duren. Ik bel zoals afgesproken het ziekenhuis en we besluiten dat ik thuis afwacht hoe het loopt en of de weeën komen. Daarna bel ik mijn ouders of we Wisse alvast kunnen brengen, zodat we vannacht altijd weg kunnen mocht dit nodig zijn.
Het is al na middernacht als ik merk dat de weeën flink toenemen. Ik time ze en zie dat ze om de 3 a 4 minuten komen en ze zo’n 45 seconden tot 1 minuut aanhouden. Ik neem toch weer even contact op met het ziekenhuis en we spreken af dat we richting het ziekenhuis komen. Als we daar om 01:00 uur aankomen nemen gelijk mijn weeën af. Natuuuurlijk! Het is gelukkig heel rustig op de verloskamers (wij zijn de enige!). Ik krijg een mobiele CTG aangesloten en we mogen nog even proberen te slapen als dat lukt.
Slapen lukt mij niet, maar het ligt nog wel redelijk comfortabel. Naarmate de tijd verstrijkt, nemen de weeën ook weer toe. Om een uur of drie sta ik naast mn bed en kan ik alleen maar denken “hoever ben ik?”. Met in mijn achterhoofd natuurlijk de bevalling van Wisse, waarbij de ontsluiting na 17 uren weeën niet verder kwam dan 5 cm. De verloskundige vertelde me dat ze zo lang mogelijk wilde wachten met kijken, vanwege infectiegevaar bij gebroken vliezen. Shiiiit!
Om 8 uur kwam de verloskundige binnen die de dienst had overgenomen. Ze wilde (eindelijk!!) gaan kijken hoe ver ik was. Helaas was het lang niet wat ik had gehoopt: een ruime 3 cm. Na al die uren weeën had ik eigenlijk wel meer gehoopt (en dat kon ze ook aan mijn gezicht aflezen 🙂 ). Ze bleef heel positief en gaf aan over 2 uren gewoon weer te kijken.
2 uren later zaten we op 5 cm en nog weer 3 uren later (inmiddels dus 13:00 uur) op 7cm. Ik was enorm opgelucht dat we die vervelende 5 cm voorbij waren. Zover was ik de vorige keer niet gekomen, maar dacht ook dat ik dit niet veel langer meer vol kon houden als dit in hetzelfde tempo door zou gaan. Gelukkig heeft mijn lichaam dat signaal opgepakt, want het ging daarna reuze snel. Binnen een uur mocht ik gaan persen en 35 minuten later was ze er!
Dat gevoel dat je pasgeboren baby op je borst wordt gelegd: zo magisch! En ook eindelijk kwamen we ook te weten wie er al die maanden in mijn buik gegroeid was: een meisje! En we noemen haar Carice.
Welkom lief klein meisje!
