Cheryl (29) getrouwd met Jacco en moeder van zoon Wisse (okt ’16) wonen samen in het Friese Kollum. Ze werkt bij een woningcorporatie en blogt op haar eigen blog ps. Cheryl. Marinka (30) woont samen met man Matthijs en dochter Lot (nov ’16) in Zuthpen. Ze is leerkracht en blogt op haar blog A Lot of Words. De mama’s hebben elkaar leren kennen via Instagram en kletsen heel wat af. Ze nemen jullie elke twee weken mee in hun gedachtes, struggles en vragen over hun kids die een paar weken in leeftijd schelen. Dit keer spreken ze elkaar over hoe het met hen zelf gaat. 

 

Lieve Marinka,

Nog elke dag vind ik het bizar hoe snel de tijd gaat, hoe groot Wisse al is en hoe hij zich ontwikkeld als een echt mini mens. Al meer dan 1,5 jaar geleden heb ik hem op de wereld gezet. Al bijna 20 maanden beleven we het ene na het andere avontuur. Toegegeven ben ik in deze tijd een heel ander mens geworden. Lichamelijk, maar vooral geestelijk en dat had ik van te voren niet zo verwacht.

Laat ik het er op houden dat je er nooit mooier op wordt na een zwangerschap? Maar ondanks mijn keizersnede kan ik weer alles doen wat ik voor de zwangerschap ook deed. Gelukkig heb ik er geen lichamelijke klachten aan over gehouden, zoals sommige andere dames last houden van hun bekken of rug. Dat lijkt me zo frustrerend!

Wat ik vooral merk is dat ik geestelijk anders ben dan voor de zwangerschap. Los van mijn geheugen die nog stééds niet is wat het geweest is, (Ik vergeet nu gewoon verjaardagen, terwijl ik normaal alle geboortedata van alle vrienden, neven, collega’s en buren uit mijn hoofd wist!) kijk ik nu heel anders tegen dingen in het leven aan. Ik kan nu veel meer genieten van de kleine dingen. Neem nou het moment dat Wisse afgelopen week (!) voor het eerst ‘mem’ zei, of de momentjes samen op de fiets en ik stiekem even aan zijn haartjes ruik. Daar kan ik zo gelukkig van worden.

Ik prijs me ook elke dag gelukkig met het feit dat ik moeder mocht worden van dit heerlijk mannetje. Gelukkig kan ik ook zeggen dat ik me hartstikke goed voel en dat ik – hééél af en toe – last krijg van rammelende eierstokken wanneer ik terug denk aan 1,5 jaar geleden. Dat kleine babytje wat met 3x knipperen een stoere dreumes is geworden. Stop de tijd.

Hoe gaat het met jou? Merk je dat je ook veranderd bent als mens sinds de geboorte? Ennuh, hoor jij soms ook iets rammelen? ?

Liefs, Cheryl


 

Lieve Cheryl,

Wat heb je dit toch mooi verwoord! Ik was er even stil van. En het is ècht bizar hoe snel de tijd gaat. Het voelt ook niet meer als gisteren dat Lot een baby’tje was, maar soms weet ik ook even niet hoe het kan dat ze alweer 1.5 jaar is?! Soms kijk ik filmpjes terug van mini Lotje, onvoorstelbaar dat ze toen niet kon lopen en nog geen woordjes zei. Hoe trots ik was toen ze voor het eerst naar haar babygym greep! Hoe trots ik nu elke dag op haar ben, gewoon om wie ze is.

Hoe is het nu met mij? Lichamelijk prima! Ik ben vrij snel hersteld na mijn ingeleide bevalling. Het geven van borstvoeding kostte me lichamelijk veel energie. Ik kon eten wat ik wilde maar ik viel kilo’s af. Inmiddels ben ik al echt een hele tijd stabiel qua gewicht, maar alsnog zo’n 5kg minder dan voor de zwangerschap en that’s fine by me. Mijn lichaam is qua figuur verder nog hetzelfde. Wel heb ik andere bh’s moeten kopen. De cup is nog hetzelfde, maar de vorm is anders geworden. Na maandenlang seksloze voedingsbh’s te hebben gedragen werd ik bij de Hunkemöller fijn geholpen aan goed zittend, mooi lingerie. En dat geeft vooral geestelijk een fijn gevoel! Verder vergeet ik ook al-les. Ik dacht dat het overdreven was dat ik het geheugen van een pak hagelslag zou krijgen, maar het is echt erg. Soms kom ik niet op een bepaald woord, vergeet de helft van de tijd een boodschappenlijst mee te nemen en op tijd aan een verjaardag denken is ook verleden tijd. De hoop dat dit ooit beter wordt heb ik inmiddels opgegeven. Verder wéét ik dat ik gevoeliger ben geworden, alles kan wachten, want knuffelen met Lot gaat voor, kies ik bewuster naar welk feestje/verjaardag ik ga, want er zal oppas moeten komen voor Lot. Dat is niet erg, maar thuis zijn met je kindje slapend in bed is soms nog fijner. Backpacken heeft plaats gemaakt voor het avontuurlijke Center Parcs… en weet je, het voelt goed!

Het zou prachtig zijn om in de toekomst nog een keer moeder te mogen worden van een lief, klein baby’tje. Die ook met 3x knipperen groot is. Eerder had ik nog helemaaaal geen gevoel dat ik wel weer een baby’tje zou willen. Nu is dàt gevoel weg, het zou mooi zijn als Lot eens grote zus wordt. Maar voor nu is het goed zoals het is. We zien wel wanneer en of het ons nog een keer gegund is. Tot die tijd geniet ik keihard van onze lieve, vrolijke en tikkeltje eigenwijze dreumes.

Liefs, Marinka