Tjsa, de bevalling.. Het is alweer een tijdje gelden, maar hij zit nog heel goed in mijn geheugen. Natuurlijk zijn er fragmenten die naar de achtergrond verdwenen zijn, maar ik weet vrijwel alles nog. Tijd om het op te schijven, voor later en om het bevallingsverhaal van Wisse met jullie te delen. 

Van te voren had ik al een gevoel dat ik eerder zou bevallen. Alleen durfde ik het niet te veel te hopen, bang dat ik toch de 42 weken aan zou tikken. Gelukkig had mijn gevoel me niet in de steek gelaten. Vrijdagavond 7 oktober (39w+1d) gingen we rond 22 uur naar bed. Jacco sliep vrijwel meteen, maar ik kon niet echt lekker liggen (niet dat dit nieuw was), maar dit keer zag ik elk uur van de klok.

01:00 uur:

ik dacht iets te voelen, zo’n golf door m’n buik. Zou dit het dan zijn? Ik had al zóó vaak bij elk kriebeltje, schopje of steekje gedacht dat het begonnen was. Maar deze golven bleven komen, dus ik wilde het gaan timen. Uit bed dan maar! Beneden op de bank ben ik op een eerder gedownloade app de weeën gaan timen. Jacco heb ik laten slapen, want die had ik nog wel nodig vandaag als dit wel het begin van de bevalling zou zijn. Hmm, om de 5 minuten, 4 minuten, dan weer 5,5 minuut. Echt regelmatig was het nog niet.

03:00 uur: 

Jacco kwam even polshoogte nemen: “Is het begonnen?” “ Ik denk het wel!”. Van slapen kwam niets meer. Beide waren we hieper de pieper en benieuwd wat vandaag zou brengen.

03:45 uur:

Samen besloten we de verloskundige te bellen, nadat ik merkte dat de weeën regelmatiger kwamen. Ik voelde me op de één of andere manier bezwaard om midden in de nacht die arme vrouw uit bed te bellen. Misschien wel omdat ik bang was dat ik te vroeg belde en de ontsluiting nog niet begonnen was. Maar ze was gelijk zo lief aan de telefoon en vertelde dat ze er aan zou komen.

04:30 uur:

De verloskundige Annelies checkte van alles en bevestigde dat het wel degelijk was begonnen: 2 cm. Yes, het begin is er. Ze ging weer weg en vertelde dat ze over een uur of 3 weer zou komen kijken. Ik ben op de bank gaan liggen, energie sparen voor wat er nog gaat komen. Jacco kroop achter zijn laptop om alvast werk over te dragen voor het geval hij de komende dagen niet op het werk zou kunnen zijn.

07:30 uur:

Annelies stond voor de deur om te kijken hoe ver ik was: 4 cm. Het was nog prima te doen en daarom kregen we ook groen licht om rustig aan naar het ziekenhuis te gaan. Ik wilde graag voor de zekerheid in het ziekenhuis bevallen. We wonen een klein half uurtje van het ziekenhuis en mijn ergste nachtmerrie was dat ik met een halve baby tussen mijn benen nog een half uur in een ambulance naar het ziekenhuis zou moeten. Liever al op locatie, dat leek me voor mijn gemoed beter.

10:30 uur:

We hebben ons geïnstalleerd in ‘onze’ ziekenhuiskamer. Ondertussen zat ik nog op de stoel te kletsen en koffie te drinken samen met Jacco en Annelies. Ik dacht nog: als dit het is, eitje! Maar Annelies had het wel door, de weeën zijn niet krachtig genoeg. Na de check klopte dat ook wel, 5 cm. Balen, ik had nu echt wel graag meer gewild. Ze stelde voor om mijn vliezen te breken, om er wat meer vaart achter te zetten. Jeetje, dat voelde gek zeg! Een warme flush, wat maar blijft stromen. Ik was echt blij dat ik dit niet midden in de supermarkt heb beleefd.  Oef, maar er gebeurde ook wat anders! De weeën werden krachtiger en ik kon ook niet meer normaal op een stoel zitten. Ik stapte onder de douche, weer liggen, weer douchen, weer liggen. Het was nu menens.

bevallingsverhaal

13:30 uur:

Dit moest wel 8 centimeter zijn, als het al geen volledige ontsluiting was. Jeetje, wat ging mijn lijf te keer. Adempauze had ik niet of nauwelijks. Ik was in mijn coconnetje gekropen en probeerde de ene na de andere wee op te vangen. Annelies wilde ook graag kijken hoe ver ik was. Ik zag het al aan haar gezicht, nog steeds 5 centimeter. Whaatthh?

Ik moest mezelf toen echt even weer bij elkaar rapen. Dit was niet wat ik had verwacht. Ik kon alleen maar denken: “waar had ik die 3 uren dan voor gewerkt? Ik was er geen centimeter mee opgeschoten!” Er werd me weer moed ingepraat. En Annelies gaf me nog 1 uur. Als de ontsluiting verder kwam, mocht ik onder haar begeleiding verder bevallen en anders niet. We probeerden nog wat we konden. M’n blaas werd geleegd en ze voelde dat het hoofdje er niet recht voor lag. Alsof hij er niet goed genoeg tegen aan kon drukken. Dus of ik even op ‘handen en voeten’ kon proberen te zitten. Uuhh, hoe dan? Ik deed wat ik kon, maar het ging niet echt.

14:30 uur:

Niets gebeurt. De tranen kwamen, ik wist even niet meer hoe ik het hebben moest. Ik was moe, uitgeput en baalde zo erg dat ik maar niet wilde vlotten. De verloskundigen kwamen binnen en gingen samen met Annelies een echo maken om te kijken of ze konden achterhalen waarom de ontsluiting zo stagneerde. Het bleek inderdaad dat hij er niet goed voor lag en ook nog eens een ‘sterrenkijker’ was. Er werd heel snel een plannetje gemaakt: de komende 2 uren zouden ze mij een infuus geven met weeën-opwekkers om de weeën nog iets krachtiger te maken. De hoop was dat de baby een zetje zou krijgen om toch voor een goede ontsluiting te zorgen. Op zijn hoofdje kreeg hij een sensor om de kracht van iedere wee te meten. Ik vroeg om pijnstillen in de vorm van een ruggenprik, maar dit koste te veel tijd. Omdat ze dit 2 uren wilden proberen, koste het te veel tijd om heen-en-weer OK te rijden. Het werd een pompje om de scherpte van de weeën te halen.

16:00 uur:

Ik lag op mijn zij de weeën op te vangen, met de leuning van het ziekenhuisbed als mijn beste vriend. Zoals ook in de uren hiervoor, gunden de weeën mij geen adempauze. De verpleegkundige kwam de kamer binnen en vertelde me dat er iets niet leek te kloppen. In het kamertje waar ze alle monitoren in de gaten hielden, zagen ze dat mijn weeën niet in kracht toe namen. Foutje! Het kraantje van mijn infuus was niet open gedraaid. Tijd en puf om hier boos over te worden had ik niet. De 2 uren gingen opnieuw in.

18:00 uur:

Tijd van de waarheid zullen we maar zeggen. Je raad het misschien al: nog steeds 5 centimeter (of een kleine 6 centimeter zoals ze nog optimistisch wisten te brengen). En nu? Gelukkig deed de baby het heel goed, maar omdat hij al 17 uren weeën er op had zitten, moest het niet nog veel langer duren. Het K-woord was gevallen, ik kreeg een keizersnede. Van te voren kon ik het mij niet voorstellen, maar wat was ik blij met deze woorden. Ik kon niet meer, ik dacht alleen maar: “Snij mij maar open!”

18:20 uur:

Jacco kreeg nog snel een boekje in zijn handen gedrukt “Hoe gaat een keizersnede” (alsof je dat op dat moment nog rustig kunt lezen) en ik werd in een operatiehemd gehezen terwijl de weeën nog in alle kracht door gingen. Puffend reden ze me over de donkere gangen naar de OK. Jacco werd meegenomen door een assistente en ik werd op een ander bed getild. De anesthesist vroeg mij aan te geven wanneer de wee afnam, zodat hij de ruggenprik kon zetten. Maar al wat er gebeurde, de wee hield maar aan. Zo lang, dat hij niet wachte en tijdens een wee de prik zette. “Zo, dit was dan je laatste wee!” Oh, man! Wat was dat een verademing!

18:30 uur:

In de tussentijd was de hele OK volgestroomd met blauwe mensen. Ook Jacco was helemaal in het blauw gekleed en kreeg een plekje naast mij. Een van de operatie assistenten vertelde ons wat er stap voor stap ging gebeuren. Dat was zo fijn! Ik was daardoor ook heel relaxed en dacht: “Yes, nu gaat het echt zo gebeuren. Nu weten we ook ein-de-lijk of we een zoon of een dochter krijgen!”

18:44 uur:

het kijkluikje in het scherm gaat omhoog. Mijn hoofd werd een beetje opgetild en zo konden we samen zien dat de baby uit mijn buik werd getild. Een jongen! Wauw wauw wauw! Huilen huilen huilen! Hoe heet hij, vroegen ze aan ons? Wisse! Eindelijk mochten we de naam hardop uitspreken, zo bijzonder! Welkom lieve Wisse, daar ben je dan!

bevallingsverhaal

Benieuwd naar het bevallingsverhaal van Carice? Je leest hem hier!