Een jaar geleden kwam er een einde aan de brievenreeks ‘Hé mama’ van de mama’s Marinka en Cheryl. En moet je kijken wat er in een jaar veel kan gebeuren; beide een fijne zwangerschap gehad en 2 prachtige kinderen rijker. Nog steeds kletsen de mama’s heel wat af, vooral over de jongste telgen die maar een weekje na elkaar zijn geboren. Dit keer gaat het over de ervaring als moeder van twee.


Lieve Cheryl,

Jij bent net als mij, sinds 4 maanden moeder van twee. Oh wat een liefde en rijkdom is het om weer een lief baby’tje in huis te hebben. Ik schreef tijdens mijn zwangerschap al eens dat de band tussen Lot en mij erg sterk is. We kennen elkaar natuurlijk ook al 2.5 jaar. Elke blik, elk grapje dat 10x gemaakt moet worden en elke knuffel die ze nodig heeft ken ik. Bij Sep moet dat groeien, maar daar hebben we de rest van ons leven voor! Dat hebben we bij Lot ook moeten ontdekken en nu weer opnieuw! En dat ontdekken doen we al volop, wat leer je je kind toch in een razend tempo kennen. Zo bijzonder!

Jij weet dat Sep, naast dat hij de leukste, liefste en knapste knul is, ook best een pittig ding is. Hij heeft veel gehuild, was (en is) onrustig, veel spanning in zijn lijfje, kon slecht slapen, overstrekken en hij heeft gewoon heel veel volume. Dat had hij meteen al toen hij geboren was. Bam, hij was ‘aan’. Waar ik tijdens mijn zwangerschap nog vaak dacht van ach, ik ben moeder, ik heb het al eens meegemaakt, komt allemaal wel goed… viel dat best eventjes tegen. Niet Sep zelf hoor! Halloooo, hij is mijn zoon, mijn grote kleine liefde. Het kostte  energie omdat hij de nachten amper sliep, wij overdag vooral bezig waren met de rust en het ritme thuis en tussendoor ging alles ook gewoon door. Er moest natuurlijk gewassen worden, boodschappen gehaald worden en ons lieve meisje Lot was er. Tussen de huilmomenten van Sep was ze echt het zonnetje in huis! Altijd lief, blij en vrolijk! Maar bovenal had ze aandacht nodig. Zo terecht ook! Ze is altijd lief geweest voor Sep maat had mij (of Matthijs, oma etc..) ook af en toe even voor zichzelf nodig. 

Nu, een paar maanden later kan ik zeggen dat we het thuis goed op de rit hebben. Alles went en Sep is veel rustiger. Ik denk echt mede door het ritme en de rust de eerste tijd, dat hij het slaap ritueel goed kent. Overdag slaapt hij meestal heel goed. In de uren dat hij slaapt, spelen Lot en ik spelletjes, we knutselen, puzzelen, kleien, maken de ramen schoon, lezen boekjes of zijn in de tuin. Ze krijgt aandacht genoeg. Gelukkig kan ze ook goed alleen spelen en op die manier kom ik aan andere dingen toe (mezelf fatsoeneren, even stofzuigen, was ophangen, eten koken, rommel opruimen). Al kan Sep ook best alleen spelen wanneer ik iets in huis moet doen. Anders zou ik natuurlijk nergens meer aan toe komen en wil ik niet weten hoe mijn huis eruit zou zien! Boodschappen halen, naar de bieb, de speeltuin en dat soort uitjes doen we eigenlijk allemaal het meeste ‘s morgens. Dan heeft Sep zijn eerste slaapje uit, heb ik thuis wat gedaan, is Lot uit de pyjama en kan dat mooi tussen de voedingen en voordat Lot naar bed gaat ‘s middags. 

Lot en Sep zijn trouwens echt heel erg gek op elkaar! Ze knuffelt hem regelmatig, geeft kusjes, wil voorlezen, loopt naar zijn bed als hij wakker is, geeft zijn knuffels aan, wipt hem in de wipstoel, helpt wassen in bad en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat ben ik ontzettend blij en trots op haar dat ze zo’n lieve grote zus is! Naast al dit lieve gedrag, speelt ze ook heerlijk haar eigen spel en is het heel gewoon voor haar dat Sep er is. Dingen gaan door zoals ze altijd gingen, the normal life! En dat is het ook voor mij: normaal. Het kostte mijn hele verlof om het ritme en de rust te vinden. Maar het komt echt! Het is druk, gezellig, chaotisch in huis, soms brullen ze tegelijkertijd en soms vermaken ze zich prima en lees ik even een tijdschrift. 

Lieve Cheryl, hoe ervaar jij het om moeder van twee te zijn?

Liefs, Marinka (alotofwords.nl)


Lieve Marinka,

Ik herken je verhaal heel erg. The normal life is weer terug, maar nu inderdaad iets drukker, gezelliger en chaotischer in huis. Het koste me de eerste tijd ook heel veel tijd om tot een normaal ritme te komen. Soms zaten we om 11 uur nog steeds in onze pyjama op de bank, inclusief een ontploft huis. Daar is dan ook verlof voor, toch?

Ik zal je eerlijk zeggen dat ik vooraf bang was dat ik van een tweede kind niet zoveel kan houden als dat ik van Wisse houd. De liefde voor hem is zo groot dat ik me niet kon voorstellen dat ik ooit weer zoiets kon voelen. Maar, zodra Carice op mijn buik werd gelegd werd er weer een gigantische pot liefde opengetrokken en weet ik dat het kan. Zo bijzonder!

Carice is vanaf het eerste uur een heel tevreden rustig meisje en zo’n verschil met haar broer. Die herken is volledig in de verhalen die ik van jou hoor over Sep. Dat ze zo heerlijk relaxed de dagen door komt is echt een cadeautje. Ze huilt en krijst ook echt wel eens hoor en is ook echt wel eens onrustig, maar over het algemeen laat ze het ook toe dat ik ook tijd aan Wisse kan besteden. Want voor deze grote broer is er ook heel wat veranderd in korte tijd en dan heb je ook je aandacht van heit en mem nodig.

Wat ik nog wel af en toe een uitdaging vindt zijn de nachten. Carice slaapt lang niet elke nacht door en ook Wisse wordt nog wel eens wakker. Er zijn nachten bij dat ze elkaar lekker afwisselen. Liggen we na de laaste voeding van Carice eindelijk te slapen, wordt Wisse 3x in de nacht wakker. En wil Carice als klap op de vuurpijl ook nog eens wat drinken hebben zo aan het einde van de nacht. En nu ik weer aan het werk ben, zijn dat wel de pittige dingen van het moederschap kan ik je vertellen. Maar hé, alles in perspectief.

Overall ben ik zo ontzettend verliefd op mijn twee kleine hummeltjes en valt het me 100 punten mee hoe het is als moeder van twee.

Liefs, Cheryl