In de maandelijkse rubriek Memtalk komen inspirerende moeders aan het woord over het leven als mama/mem en delen hun ervaringen met jou. Vandaag vertelt powervrouw Ilse Wagenaar haar verhaal over haar ervaring en struggles als alleenstaande mama. Enjoy!

Biografie:

Naam: Ilse Wagenaar
Moeder van: Sanne
Leeftijd toen je moeder werd: 22 jaar
Instagram naam: ilse.sanne

Mijn naam is Ilse Wagenaar, ik ben de moeder van Sanne die bijna 2 jaar wordt. Moeder worden was mijn grootste wens die uit kwam. Al vanaf dat ik een klein meisje was droomde ik er van om moeder te worden en het liefst wilde ik dat op een jonge leeftijd doen, zodat ik net zo’n goede band zou krijgen met mijn kinderen als dat ik met mijn moeder heb. Zij was 23 toen ze mij kreeg. Sanne kwam daarentegen wel als een aangename verrassing. Haar vader en ik woonden pas samen en hadden het al wel vaak over kinderen gehad, maar we zetten nog niet de grote stap. Toen ik op een dag een positieve zwangerschapstest in mijn handen had was de schrik ook best hoog, maar deze vervaagde al snel door een intens gevoel van geluk en verliefdheid voor dat kleine mensje in mijn buik.

Helaas mocht het geluk zich niet uitbreiden tussen Sannes vader en mij, in mei van 2016 zijn wij uit elkaar gegaan en heb ik officieel de stempel single mama gekregen.

Hetgene wat niemand in onze omgeving aan zag komen gebeurde toch. Sannes vader en ik gingen beide onze eigen weg. Over de oorzaak van de scheiding ga ik niet uitweiden, dat is iets tussen ons twee. Wel hoop ik door middel van deze blog hoop te bieden aan andere ouders die er over denken uit elkaar te gaan of de stap al hebben gezet. Wat mij het laatste jaar is overkomen is het ergste wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Het is ook iets wat ik nooit had verwacht mee te maken. Bovenal is het iets waarvan ik dacht dat ik er nooit meer overheen zou komen en juist daar heb ik mezelf ongelijk bewezen. Als twee ouders samen ongelukkig zijn kunnen ze naar mijn mening beter uit elkaar gaan, niet alleen voor elkaar maar ook voor het kind die er tussenin staat en die altijd de dupe is.

M’n nieuwe leven opgeven

Toen ik ging samenwonen ben ik naar de andere kant van de provincie verhuist. Een uur bij mijn familie, vrienden en kennissen vandaan. Ik had daar een heel nieuw leven opgebouwd met mijn eigen gezin, een nieuwe baan en ik was meer bij mijn schoonfamilie dan bij mijn eigen familie. Ook had ik nieuwe vrienden en kennissen gemaakt, zoals ik al zei een heel nieuw leven dus. Het was dus ook erg moeilijk om de keus te maken om mijn spullen te pakken en terug te keren naar mijn ‘oude’ leven. Zeker omdat mijn leven toch nooit meer als het oude zou zijn. Inmiddels was ik er aan gewend om op mezelf te wonen en bovendien was Sanne ook geboren in de tussentijd. Ik was blij met mijn leven en genoot van de wekelijkse bezoekjes aan mijn schoonfamilie. Ik ging met veel plezier naar mijn werk en mijn sociale kring breidde zich steeds meer uit.

Van de een op andere dag kwam hier een eind aan, iets waar je niet direct over nadenkt.

Onze relatie had geen toekomst en we gingen dus uit elkaar, maar je beseft je pas als je echt weg gaat dat zijn familie ook de jouwe is geworden en dat zijn vrienden ook jouw vrienden zijn, maar op het moment dat je in de auto stapt om weg te gaan, laat je dat toch allemaal achter je.

Verwerking en een nieuw huis

De eerste periode hebben Sanne en ik bij mijn ouders gewoond terwijl ik op zoek was naar nieuwe woonruimte, een nieuwe baan en ook moest ik de breuk verwerken. Nooit had ik gedacht dat ik zo sterk kon zijn. Niet alleen voor Sanne heb ik me groot gehouden, maar ik heb vooral mezelf verbaasd. Door mijn verhaal te vertellen aan de juiste mensen en door mijn zwakte en verdriet te tonen voelde ik me vreemd genoeg al snel beter. Ik kon op deze manier mijn gevoelens die lang weggestopt hebben gezeten beter verwerken en ik begon langzaam te dromen over een nieuw leven in plaats van te treuren over mijn oude leven. Ik merkte aan Sanne dat ze vrolijker was en meer relaxed.

De eerste weken was ik op doktersadvies ziekgemeld van mijn werk, ik had ondertussen mijn ontslag ingediend.

Hoeveel ik ook hield van mijn baan, door de plotselinge verhuizing kon ik ‘m niet aanhouden. Ik vond het erg vervelend voor mijn collega’s en mijn werkgever dat ik zo plotseling weg ging, maar ik kon op dat moment niet anders. De opzegtermijn die ik nog had van mijn werk heb ik ziekteverlof opgenomen en die heb ik ook gebruikt om alles op een rijtje te zetten. In praktische zin, maar vooral mijn gedachten en gevoelens. Mijn wettelijke opzegtermijn was afgelopen en ik ben gelijk gaan solliciteren, binnen een week was ik aan het werk op mijn nieuwe baan en nog beter ik had direct een vast contract gekregen! Hier had ik alleen maar van durven dromen, want het bood gelijk ook mogelijkheden voor een nieuwe woning. Ik stond al langere tijd ingeschreven op de website van de woningbouw, maar in de buurt waar ik wilde wonen kwamen maar geen huizen vrij en particulier huren was te duur. Toen ik tegen het einde van mijn proeftijd liep en ik positieve signalen uit het team had gehoord durfde ik mijn opties verder te gaan bekijken. Ik maakte een afspraak met een hypotheekadviseur en besprak de opties omtrent het kopen van een huis. Ook in dit gesprek werd ik weer aangenaam verrast. Mijn opties waren niet bepaald eindeloos, maar er waren wel degelijk opties! Toen mijn opties eenmaal bekend waren werd ik opslag verliefd! Op het meest schattige kleine huisje wat je je voor kunt stellen!

Lees ook: verhuizen met kinderen, hoe pak je dit aan? 

Ik vertelde thuis over het huisje wat ik gezien had en mijn ouders waren ook voorzichtig positief. Ik wilde de eerste bezichtiging graag alleen doen, ik moest er tenslotte aan gaan wennen dat ik vanaf nu heel veel alleen zou moeten gaan doen. Het was precies zoals ik het me had voorgesteld en dan nog beter. Natuurlijk was het oud en klein, maar dat maakte voor mij niets uit. Een paar weken verstreken en ik kreeg het voor elkaar om genoeg geld bij elkaar te sprokkelen om het huisje te kopen!

Samen staan we sterk

Het moment dat we in ons huisje trokken was ook het moment dat ons nieuwe leven echt ging beginnen. Dit was ook het moment dat ik uit de roes stapte waar ik nog in zat na de breuk en de realiteit kwam even heel hard aan. Ik ga niet liegen, ik heb veel gehuild en ik ben op momenten nog steeds ontzettend boos en verdrietig. Je bent 24 en dacht de rest van mijn leven al helemaal uitgestippeld te hebben. Ik dacht dat trouwen en een tweede kindje in mijn nabije toekomst zouden liggen, maar die dromen heb ik in een kastje gestopt voor later. Het moment dat je je dromen en je toekomstplannen moet wegstoppen om plaats te maken voor meer realistische plannen doet pijn. Ondanks dat is het ook een heel leerzame ervaring en ik ben er achter gekomen hoeveel ik eigenlijk in mijn mars heb. Ik ben niet zomaar een moeder/huisvrouw, ik ben ook een verpleegkundige en huizenbezitter! Ik ben een klusvrouw en probleemoplosser! Ik ben weer een betere vriendin In mijn jaren dat ik verder weg woonde heb ik alles toch wat laten verwateren en doe nu weer mijn stinkende best om alles op te pakken. Ik ben een initiatiefnemer en vooral ook een levensgenieter! Ook ben ik af en toe een wrak, maar ik wil dit lijstje graag positief afsluiten. Powervrouw!

Als er één ding is wat ik het afgelopen jaar heb geleerd is het dat je echt veel kunt bereiken als je het wil! Met veel hulp van familie, een luisterend oor van lieve vriendinnen en veel wilskracht kom je er wel!

De boodschap die ik mee wil geven aan andere ouders, die met of zonder elkaar verder willen leven. Als je iets wil bereiken dan kan het. Het ouderschap en het volwassen leven is niet altijd even makkelijk. Er komen veel beslissingen die je niet wilt maken op je pad, veel dilemma’s waar je bijna niet uit kunt kiezen. Met mensen om je heen die je steunen en die je vertrouwd kom je een heel eind. Durf jezelf te zijn en luister naar je gezonde verstand, het laat je zelden in de steek!

Liefs, Ilse Wagenaar

Nog meer verhalen van inspirerende moeders lezen? Lees bijvoorbeeld de memtalk van Marit of Tjitske Annie eens.