Ik had vooraf vrij romantische verwachtingen over de kraamweek. Heerlijk op een roze wolk je laten verwennen door de kraamverzorgster. En hele dagen genieten van het kleine hummeltje dat in je armen ligt te slapen. Maar deze verwachtingen kwamen niet helemaal overeen met de realiteit.

Direct na de geboorte

Nu wil ik niet zeggen dat onze wolk heel grijs was, maar laat ik het roze met een grijs randje noemen. De kraamweek start feitelijk direct na de geboorte van je kindje. Die startte voor mij op de Intensive Care. Dat klinkt dramatischer dan het was hoor, want op zaterdagavond zijn de uitslaapkamers gesloten. De IC is dan de plek om bij te komen van de operatie en in mijn geval het gevoel in mijn benen terug te krijgen (vanwege de ruggenprik). (Heb je mijn bevallingsverhaal even gemist? Lees hem dan hier). Op de IC lag Wisse fijn de hele tijd bij mij en werd ik geholpen om de eerste keer aan te leggen voor een voeding. Zo gek, ik had er wer-ke-lijk nog geen seconde over nagedacht dat hij ook drinken zou moeten hebben. Ik was met mijn gedachten de hele tijd bij hem en heel erg opgelucht dat hij er eindelijk was.

Op de kraamafdeling

Rond 21:30 uur werden we door de gangen terug gereden naar de kraamafdeling waar gelukkig een familie kamer beschikbaar was. Zo fijn! Nu kon Jacco ook bij ons blijven en hadden we een kamer voor ons drieën. Het was even een kleine tegenvaller om horen dat we 3 dagen in het ziekenhuis moesten blijven, maar na zo’n ingreep wil je eigenlijk ook niet naar huis. Dus liet ik me heerlijk verwennen door de verpleegsters, in plaats van de kraamverzorgster.

Aan bed gekluisterd

De eerste twee dagen was het ziekenhuisbed m’n stek. Het niets kunnen, vond ik denk ik nog het ergste van alles. Wisse zijn eerste kleertjes aan doen, hem verschonen, in badje doen of gewoon simpel uit zijn bedje pakken zat er voor mij niet in. Ik moest alles vanuit bed toekijken, maar daarbij genoot ik van Jacco die deze momenten met Wisse had. Door de buikwond kon ik niet normaal bewegen in bed, laat staat in- of uit bed stappen. De cocktail van pijnstilling hebben me de eerste dagen daarbij geholpen. Elke dag kon ik een beetje meer.

Geboortegewicht

Op de 3e dag begonnen we ’s ochtends voorzichtig de tassen al een beetje te pakken. De kleurplaten en kaarten haalden we van het bord en we genoten van ons laatste ziekenhuis ontbijtje. In gedachten zag ik Wisse al lekker in zijn babynestje in de box liggen, ik kon niet wachten om naar huis te gaan! Helaas werd ik door de verpleegster uit mijn dagdroom gehaald. Ze had ’s ochtends, zoals ze dat elke ochtend deed, Wisse gewogen. Het bleek hij meer dan 10% van zijn geboortegewicht was afgevallen. En dat betekent: in het ziekenhuis blijven en alle zeilen bijzetten om hem te laten groeien. Zou hij nog meer afvallen dan moest hij verhuizen naar de kinderafdeling en aan de sondevoeding.

Bijvoeden to the max

Het hele circus (zo noem ik het maar even) werd opgetuigd. Ik moest stipt elke 3 uren: 1 borst helemaal leeg laten drinken, de 2e aanleggen tot hij los laat en vervolgens nog elk borst 20 minuten kolven. Daarnaast moest Wisse nog 30ml (borst/kunst)voeding binnen krijgen via een speciaal cupje. Amper het rondje gedaan en ik kon alweer opnieuw beginnen. Wat een heftige dag (en nacht) was dat. Ik was gebroken en Wisse helemaal misselijk van al die voeding die hij naar binnen kreeg gewerkt, maar het was voor het goede doel.

Lees hier leuke tips wat je nog meer met je moedermelk kunt doen.

Naar huis

Jemig, wat was ik zenuwachtig de volgende ochtend. Ik had al een berekeningetje gemaakt hoe zwaar hij ongeveer moest zijn om naar huis te mogen. Ze laten namelijk een baby en moeder pas gaan als de baby maximaal 7% is afgevallen. De verpleegster kwam vertellen dat hij net iets boven de 7% zat, dus moest het voorgelegd worden aan de kinderarts. Gelukkig kwam om 12 uur dan het verlossende woord dat we naar huis mochten, yes!

De autorit

De autorit is ook wel erg speciaal; heenreis ben je nog een onwetend koppel en op de terugreis een ervaring rijker en mag je je ouder noemen. Ik kan me de rit ook nog heel goed herinneren. Verschrikkelijk vond ik het! Ik was zo bang dat hem iets was overkomen, hij niet meer ademde, niet meer bewoog of dat hij het te warm/koud had. Het liefste had ik me 100x omgedraaid om te kijken, maar dat ging natuurlijk niet door de wond. Halverwege had ik het niet meer. Ik moést bij hem kijken, dus we stopten langs de kant van de weg.  Stom, achteraf had ik gewoon achterin naast hem moeten gaan zitten. Waarom dacht ik daar niet gelijk aan?

Thuis

De straat in rijdend werden we welkom geheten door een mega baby en ons hele huis was versierd. Niet alleen buiten, maar ook binnen lagen overal blauwe ballonnen, blauwe bloemen en versieringen. Heel even waren we met z’n drieën, wat voelde ik me gelukkig. Niet heel veel later belde de kraamverzorgster en haar stagiaire aan. De ‘echte’ kraamweek kon beginnen! De kraamverzorgster en haar stagiaire waren echt zulke toppers. Ik hoefde echt nergens om te denken. Nog nooit is ons bed zo vaak verschoond, de wc zo vaak gepoetst en kreeg ik zo veel fruit als in deze dagen. Ik vond het dan ook zó jammer dat door ons ziekenhuis verblijf de dames maar 23 uur bij ons mochten zijn. De uren in het ziekenhuis worden er namelijk van af getrokken. Enigszins wel logisch, maar thuis is het zo anders dan in het ziekenhuis. De verpleegsters doen ongemerkt heel veel voor je, zonder dat je weet hoe het moet. Een kruik klaar maken? Een bedje opmaken? Dat werd allemaal gedaan. Dus ik was heel erg blij met alle uurtjes die ze er wél waren!

Naar buiten

Na een week durfde ik het aan om er even uit te gaan. Ik keek er zo naar uit om achter de kinderwagen te lopen en was toe aan wat frisse lucht. Wat was ik trots zeg, daar liepen we dan met z’n drieën! Ik wilde wel naar iedereen roepen “kijk ons hier, hier ligt onze zoon!” Al was het een piep klein ommetje, ik was weer blij dat we thuis waren.

Met z’n drieën

Met nog een dagje extra hulp, komt dan toch het moment dat de kraamweek ten einde is en dat je het voor het eerst alleen moet doen. Met een schoon huis en veel zelfvertrouwen lieten ze ons alleen. Dat voelt dan toch wel even gek als ze de oprit afrijden. Maar ondertussen ook een super fijn gevoel dat we nu echt samen zijn. We zijn met z’n drieën, wauw!

Kwamen jou verwachtingen van de kraamweek ook overeen met de realiteit? Ik ben wel erg benieuwd!